Κυβέρνηση χωρίς σχέδιο (ούτε) για το ασφαλιστικό

Το ασφαλιστικό είναι, αναμφισβήτητα, το σημαντικότερο οικονομικό μας πρόβλημα σήμερα. Για τη χρηματοδότησή του, ο Κρατικός Προϋπολογισμός καταβάλλει ετησίως περί τα 12 δις, δηλαδή μιάμιση φορά όσα εισπράττει από φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων ή όσο πέντε (!) ΕΝΦΙΑ. Ως εκ τούτου, δεν εκπλήσσει ότι η κυρία Λαγκάρντ, σύμφωνα με πληροφορίες, ζήτησε μειώσεις συντάξεων. Από την κρίση θα βγούμε μόνο αν λυθεί το ασφαλιστικό. Διαφορετικά, θα μας πάρει μαζί του.

Από την άλλη, είναι γεγονός ότι οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις την τελευταία πενταετία και είναι δύσκολο να τους επιβληθούν κι άλλες. Δεδομένου όμως ότι το ασφαλιστικό πρέπει να λυθεί για να πάμε παρακάτω ως χώρα, τι αντιπρότεινε στην κυρία Λαγκάρντ μια Κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή; Αύξηση εργοδοτικών εισφορών; Αυστηροποίηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των 65 ετών; Κατάργηση των εξόφθαλμων προνομιούχων του συστήματος, όπως οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, τα ταμεία των οποίων συνεχίζουν κανονικά σε όλη τη διάρκεια της κρίσης να εισπράττουν από τον Προϋπολογισμό περί τα 1,2 δις, δηλαδή μισό ΕΝΦΙΑ;

Ας δεχτούμε, δηλαδή, ότι η κυρία Λαγκάρντ είναι ανάλγητη και πιέζει για μειώσεις συντάξεων. Η αυτοαποκαλούμενη «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» τι σχέδιο έχει για το πρόβλημα; Ο λαλίστατος κύριος Ρωμανιάς που δήλωσε ότι το ασφαλιστικό είναι βιώσιμο ως το 2017, ποιά λύση προτείνει ώστε να μην καταρρεύσει το σύνολο του συστήματος;

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 19 Απριλίου 2015

Θα σωθούμε από την πρόσκρουση;

Από τη λεγόμενη «διαπραγμάτευση» μέχρι στιγμής έχουμε κερδίσει μόνο την (πολύ αργή) προσαρμογή της κυβέρνησης στην πραγματικότητα.

Στην αρχή εγκατέλειψαν το σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο. Μετά ξέχασαν τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους. Ύστερα ζήτησαν την παράταση αυτού που θα έσκιζαν και δέχτηκαν έλεγχο από τη μισητή Τρόικα, με μόνο αντάλλαγμα να λέγεται αλλιώς. Τώρα, η «δημιουργική ασάφεια» έχει αρχίσει να συγκεκριμενοποιείται σε μέτρα με μετρήσιμο, έστω και υπεραισιόδοξο, αποτέλεσμα. Μέχρι και η μνημονιακή πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 3% το 2015 έγινε δεκτή.

Το κρίσιμο ερώτημα πλέον είναι αν θα προλάβει να προσαρμοστεί η κυβέρνηση στην πραγματικότητα πιο γρήγορα από όσο χρόνο θα χρειαστεί η χώρα για να ξεμείνει από λεφτά. Η μη χρεωκοπία της χώρας, δηλαδή, εξαρτάται από το πόσο γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεχάσει όσα ανεδαφικά έταζε προς όλους προεκλογικά. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει, γιατί ο λαϊκισμός και η ιδεοληψία φαίνεται πως είναι δεύτερη φύση τους.

350 εκατομμύρια από τηλεοπτικούς σταθμούς, 150 εκατομμύρια από διαδικτυακό τζόγο, 250 εκατομμύρια από πάταξη λαθρεμπορίου, είναι περισσότερο ευχολόγια παρά επιτεύξιμοι στόχοι. Και οι παροχές 1,1 δις (όσο περίπου μισός ΕΝΦΙΑ) είναι απύθμενη ανευθυνότητα στην παρούσα οικονομική συγκυρία.

Μακάρι να ανανήψουν άμεσα και να σηκώσουν το αεροσκάφος της χώρας, το οποίο οδηγούν ολοταχώς σε πρόσκρουση.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 5 Απριλίου 2015

Ακόμα μία ρύθμιση οφειλών

Δυόμιση χρόνια στην αντιπολίτευση, η κυρία Βαλαβάνη είχε ιδιαίτερους δεσμούς με το κίνημα «Δεν Πληρώνω» και καλούσε τους πολίτες σε φορολογική ανταρσία. Τώρα που γύρισε ο τροχός και ορίστηκε αρμόδια για τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, καλεί τους πάντες να πληρώσουν, έχουν-δεν έχουν, ακόμα και τον ΕΝΦΙΑ που η ίδια χαρακτήριζε «δημευτικό φόρο».

Όχι μόνο αυτό. Ανακοίνωσε προ ημερών ρύθμιση (για πολλοστή φορά «τελευταία») των φορολογικών οφειλών των πολιτών, η οποία περιλαμβάνει μέχρι και 50% μείωσή τους. Το ένα θέμα που ανακύπτει με τη ρύθμιση αυτή είναι ηθικό, το άλλο είναι πολιτικό.

Καταρχήν, πόσο ηθικό είναι να καλείς τους ψηφοφόρους σου να μην πληρώσουν και όταν γίνεις κυβέρνηση τους χαρίζεις τα μισά; Και γιατί για ακόμα μια φορά να νιώθουν κορόιδα όσοι εξοφλούσαν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις στην ώρα τους και εξολοκλήρου; Ως πότε αυτό το Κράτος θα επιβραβεύει τους ασυνεπείς εις βάρος των συνεπών;

Έπειτα, τέτοιου είδους ρυθμίσεις βάζουν βραχυπρόθεσμα κάποια χρήματα στα ταμεία, αλλά μακροπρόθεσμα έχουν διαλυτικές συνέπειες, κυρίως επειδή όλο και περισσότεροι εθίζονται να μην πληρώνουν περιμένοντας την επόμενη ρύθμιση. Και το ερώτημα είναι, τι μπορεί να επιδιώκει πολιτικά μια κυβέρνηση που φροντίζει τόσο πολύ το βραχυπρόθεσμο όφελος και αδιαφορεί για το μεσο-μακροπρόθεσμο;

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 22 Φεβρουαρίου 2015

Το χρέος θα αφανίσει το έθνος;

«Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος», είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και δεν είχε άδικο. Οικονομολόγος ήταν, ήξερε τι έλεγε. Ήξερε ότι το να επενδύεις με δανεικά έχει μια κάποια λογική, το να μοιράζεις τα δανεικά δεν έχει καμία. Αυτός βέβαια έκανε αυτό που δεν έπρεπε: σκόρπαγε τα δανεικά στην κομματική του πελατεία, δημιουργώντας σχολή που κατόπιν ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή.

Οι νοοτροπίες αυτές μας έπνιξαν στο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Τώρα μόνη λύση είναι η στροφή στην παραγωγικότητα. Όσο μικρότερο είναι το εισόδημά μας, ιδιωτικό και εθνικό, τόσο περισσότερο δυσβάστακτο είναι το ίδιο ποσό χρέους. Γι’αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν επενδύσεις, να ανοίξουν θέσεις εργασίας και επαγγέλματα, να αυξηθεί η παραγωγή και οι εξαγωγές.

Αν για κάτι φέρουν βαριά ιστορική ευθύνη οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας, είναι ότι δεν έκαναν τίποτε από αυτά. Στην πράξη δεν έγινε καμία μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να παράξει πλούτο. Μπήκαν απλά φόροι, για να διασωθεί το κομματικό πελατειακό σύστημα του δικομματισμού. Και με τους μαθητευόμενους μάγους του ΣΥΡΙΖΑ επί θύραις, πλέον είναι αργά: δεν έχει πολλές ελπίδες πια το έθνος να αφανίσει το χρέος.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 30 Νοεμβρίου 2014

Το ασφαλιστικό σώζεται πια μόνο με ριζική μεταρρύθμιση

Τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία ρυθμίζονται, λέει, σε 100 δόσεις. Και σε 200 να ρυθμιστούν όμως, πάλι το πρόβλημα δεν λύνεται.

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα χρέη αυτά δεν δημιουργήθηκαν από κάποιου είδους καπρίτσιο, αλλά από πραγματική αδυναμία καταβολής. Ο μέσος ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να πληρώνει στο ασφαλιστικό του ταμείο περί τα 5.000 ευρώ τον χρόνο, δηλαδή κάπου 400 ευρώ τον μήνα. Την τελευταία τριετία, με την αύξηση της φορολογικής τους επιβάρυνσης και την δραματική μείωση του τζίρου τους, χιλιάδες επαγγελματίες έπαψαν να είναι σε θέση να πληρώνουν τις εισφορές τους.

Και έρχεται σήμερα η Κυβέρνηση και λέει σε αυτόν που χρωστάει τις εισφορές της τελευταίας τριετίας, κάπου 15.000 κατά μέσο όρο, ότι μπορεί να τις εξοφλήσει από σήμερα σε 100 δόσεις, δηλαδή δίνοντας 150 ευρώ τον μήνα πλέον των 400 που πρέπει να πληρώνει. Εκεί που είχε κηρύξει δηλαδή «παύση πληρωμών», να ξεκινήσει άμεσα να δίνει 550 ευρώ μηνιαίως. Είναι να γελάς με το πώς μερικοί κυβερνητικοί παράγοντες θεωρούν ότι λύνουν ένα πρόβλημα με το να το εκτοπίζουν βαθιά στο μέλλον.

Το ασφαλιστικό δεν λύνεται πια με μερεμέτια. Χρειάζεται εκ βάθρων μεταρρύθμιση με Εθνική Σύνταξη για όλους χωρίς εισφορές στα 67 και επιπλέον σύνταξη βάσει εισφορών με ένα σύγχρονο κεφαλαιοποιητικό σύστημα.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 23 Νοεμβρίου 2014

Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, και την επιτήρηση «γραμμή πίστωσης»

Τεσσεράμιση χρόνια μετά την κατάρρευση, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν να επιδείξουν κάποια αξιόλογη μεταρρύθμιση, κάποια σημαντική συρρίκνωση του υδροκέφαλου κράτους μας που ρουφά τους φόρους μας και μας οδήγησε στη χρεωκοπία. Αυτό που επιχείρησαν όλο αυτό το διάστημα, ήταν να διασώσουν το σύστημα που οι ίδιες δημιούργησαν, παρόλο που αυτό αποδείχθηκε μη βιώσιμο.

Έτσι, αφού φορολόγησαν τους πάντες μέχρις εξοντώσεως, αφού κορόιδεψαν την Τρόικα ότι τάχα νομοθετούν μεταρρυθμίσεις (που μετά σκάλωναν στις εφαρμοστικές εγκυκλίους), έρχονται τώρα να διαφημίσουν ότι το πρόγραμμα τελείωσε και θα βγούμε στις αγορές. Στο άκουσμα της προεκλογικής αυτής φανφάρας, οι αγορές αντέδρασαν τόσο αρνητικά, που η Κυβέρνηση αναδιπλώθηκε.

Έτσι, εφευρέθηκε η «γραμμή πίστωσης»: κάτι που να ακούγεται ωραίο, να μην είναι μνημόνιο και που να μπορούν να δεχτούν οι εταίροι μας. Κάτι που να παρουσιάζουμε στους έξω ως συνέχιση του προγράμματος «μεταρρυθμίσεων» και στους μέσα ως φως στο βάθος του τούνελ, ότι τάχα τελειώνει η επιτήρηση και θα γυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες που οι κυβερνήσεις πέταγαν τα δανεικά από τα παράθυρα (και κατά τύχη έπεφταν στα χέρια των κομματικών πελατών).

Η αλήθεια είναι ότι η επιτήρηση θα συνεχιστεί. Το να ονομαστεί «γραμμή πίστωσης», θυμίζει τους μοναχούς του Μεσαίωνα που βάφτιζαν το κρέας ψάρι, για να το φάνε στη νηστεία. Απλά άλλη μια προεκλογική κοροϊδία.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 9 Νοεμβρίου 2014

Βγαίνουμε από το τούνελ ή έτσι συμφέρει την Κυβέρνηση να λέει;

Η Κυβέρνηση διαρρέει ότι δεν έχει πια ανάγκη το ΔΝΤ, ότι θα παραιτηθεί από τις τελευταίες του δόσεις και θα βγει στις αγορές. Βγαίνουμε λοιπόν από τα μνημόνια, ή έτσι θέλει να το εμφανίσει η Κυβέρνηση;

Καταρχήν, από άποψη οικονομική, είναι σίγουρο ότι χρειαζόμαστε επιπλέον στήριξη. Με χρέος πάνω από 300 δις και προϋπολογιζόμενους τόκους για το 2015 κάτω από 6δις, σημαίνει ότι σήμερα δανειζόμαστε μεσοσταθμικά με κάτω από 2%. Και έτσι είναι: ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός μάς δανείζει με κάτω από 1%, ενώ το ΔΝΤ με 3,6%.

Οι αγορές δεν υποδέχτηκαν θετικά τις διαρροές αυτές και το spread των ομολόγων ξεπέρασε το 7%. Αυτό σημαίνει ότι αν η Κυβέρνηση αποδεσμευτεί μονομερώς από το ΔΝΤ, θα πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον διπλάσιο επιτόκιο από αυτό που πληρώνει σήμερα. Άρα, για τα 10 δις που θα χρειαστεί το 2015 θα πρέπει να καταβάλει σε τόκους κάπου 400 εκατομμύρια περισσότερα από όσα θα έδινε αν δανειζόταν από το ΔΝΤ. Φαίνεται όμως πως για την Κυβέρνηση 400 εκατομμύρια δεν μετράνε και πολύ, μπροστά στο προεκλογικό σύνθημα «βγήκαμε από τα Μνημόνια» (χωρίς να έχουμε βγει).

Έπειτα, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα γίνονταν, επί της ουσίας δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ούτε απελευθέρωση αγορών, ούτε διευκόλυνση επενδύσεων, ούτε συρρίκνωση του υδροκέφαλου Δημοσίου, ούτε απλοποίηση δομών και διαδικασιών. Πάνω από τέσσερα χρόνια Μνημονίου, και η πολιτική μας τάξη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατόρθωσε να διασώσει ολόκληρο το τερατώδες πελατειακό κράτος που η ίδια δημιούργησε, χωρίς να κάνει ούτε μία ουσιώδη μεταρρύθμιση. Αυτό που κάνει, με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως, είναι αφενός να κοροϊδεύει την Τρόικα ψηφίζοντας «μεταρρυθμίσεις» που κατόπιν δεν εφαρμόζονται και αφετέρου να φορολογεί ό,τι κινείται, περπατά, αναπνέει ή… είναι ακίνητο!

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Κυβέρνηση παίζει ένα επικοινωνιακό παιγνίδι. Προσπαθεί να περάσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι βγαίνουμε από το τούνελ του Μνημονίου, όχι επειδή μπορούμε πια να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά επειδή έτσι την συμφέρει πολιτικά. Φαίνεται ότι στον πολιτικό τους σχεδιασμό έχει ενταχθεί και η προσπάθεια να σκάσει στα χέρια του επόμενου η βόμβα που κρατάνε στα χέρια τους και είναι πια έτοιμη να σκάσει.

Όμως, μεγάλα παιδιά είναι. Έπρεπε να ξέρουν ότι μια βόμβα δε ρισκάρεις ποτέ να σκάσει, γιατί δεν ξέρεις αν μετά την έκρηξη θα μαζεύονται οι ζημιές.

 

Δημοσιεύτηκε στις 17 Οκτωβρίου 2014 στο 4news.gr

Μετά την Τρόικα, τι;

Η Κυβέρνηση διακηρύσσει ότι δεν θα δεχτεί άλλες πιέσεις από την Τρόικα, ότι δεν θα χρειαστεί άλλο δάνειο, ότι θα βγει στις αγορές για να αναχρηματοδοτήσει τα υφιστάμενα δάνεια, ότι δηλαδή δεν θα προβεί σε άλλες μεταρρυθμίσεις (αν θεωρηθεί ότι έχει κάνει κάποιες). Αν αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι από τις αγορές θα αναχρηματοδοτήσει φτηνότερα μόνο τα δάνεια του ΔΝΤ (και αυτά όχι σίγουρα), που είναι και τα λιγότερα, και αν δεχτούμε ότι η Τρόικα θα φύγει και ότι η Κυβέρνηση θα πανηγυρίσει το «τέλος του Μνημονίου», το ερώτημα είναι: είμαστε έτοιμοι για την μετά την Τρόικα εποχή;

Στα πέντε σχεδόν χρόνια από την χρεωκοπία, οι Κυβερνήσεις, αντί να μειώσουν το χρεωκοπημένο υδροκέφαλο Δημόσιο, και συνεπώς και τους φόρους, και αντί να κάνουν μεταρρυθμίσεις ώστε να ανοίξουν οι αγορές και να δημιουργηθούν δουλειές, λύγισαν τα υποζύγια, φορολογώντας εξοντωτικά αυτούς που πάντοτε πλήρωναν το πελατειακό Κράτος. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι καταστροφικό: Χρέος στο προ χρεωκοπίας ύψος του, αβάσταχτοι φόροι κυρίως στην ακίνητη περιουσία, εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, δισεκατομμύρια κόκκινων δανείων και υποχρεώσεων προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία που δεν μπορούν να πληρωθούν.

Αφού ούτε η Τρόικα κατάφερε να αλλάξει κάτι, και από τη λαίλαπα της κρίσης σώζεται μόνο το Δημόσιο και οι Υπάλληλοί του, γιατί να ελπίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει κάτι από μόνο του;

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 21 Σεπτεμβρίου 2014

Αναζητήστε τα «ισοδύναμα μέτρα» στις δαπάνες!

Μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες για φοροελαφρύνσεις που δεν προβλέπονται στον Προϋπολογισμό, η Κυβέρνηση ψάχνει για «ισοδύναμα μέτρα», προκειμένου να καλύψει την τρύπα που αυτές θα δημιουργήσουν. Και, όπως έχουν μάθει να κάνουν, ψάχνουν τα ισοδύναμα μέτρα στην πλευρά των εσόδων. Ξεχνούν ότι η εξίσωση του ελλείμματος έχει δύο παραμέτρους: έσοδα και έξοδα. Το οποίο σημαίνει ότι για να κλείσει ένα έλλειμμα που δημιουργείται, δεν είναι μόνη λύση η αύξηση των εσόδων. Υπάρχει και η μείωση των δαπανών.

Οι φορολογούμενοι έχουν στεγνώσει. Οι φοροδοτική τους ικανότητα είναι πια στο ναδίρ, και αυτό το ξέρει και η Κυβέρνηση που υπολογίζει ότι 20-25% του ΕΝΦΙΑ δεν θα πληρωθεί. Άρα τι μένει; Γιατί δεν ψάχνουν να βρουν ποιές σπατάλες μπορούν να περικοπούν; Η μόνη εξήγηση είναι ότι η περικοπή τους θίγει την καρδιά του πελατειακού κράτους που τα δύο κόμματα δημιούργησαν μεταπολιτευτικά.

Ποιο θα ήταν το πρόβλημα αν η σύνταξη του πρώην υπαλλήλου της ΔΕΗ και του ΟΤΕ εξισωνόταν με αυτή του ΙΚΑ, δηλαδή του πρώην ιδιωτικού υπαλλήλου; Υπάλληλοι δεν ήταν κι αυτοί; Ποιός αποφάσισε ότι αυτοί είναι «τα ρετιρέ» που δικαιούνται να αρμέγουν 1,2 δις ετησίως από τον Προϋπολογισμό; Γιατί είναι δίκαιο και ηθικό να πληρώνει ο Προϋπολογισμός 8 δις ετησίως σε συνταξιούχους κάτω του επίσημου ορίου συνταξιοδότησης των 65 ετών;

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 14 Σεπτεμβρίου 2014

Και η πίτα ολόκληρη, και ο σκύλος χορτάτος;

Ας ξανακάνουμε μια διαπίστωση: το Κράτος δεν γεννάει λεφτά. «Δεν υπάρχει κρατικό χρήμα», όπως έλεγε και η Μάργκαρετ Θάτσερ. Υπάρχει μόνο χρήμα των φορολογουμένων, δηλαδή φόροι. Αυτούς εισπράττει το Κράτος και αυτούς, τους φόρους μας, μοιράζει στη συνέχεια. Όσο μεγαλύτερο το Κράτος και οι δαπάνες (ή σπατάλες) του, τόσο μεγαλύτεροι οι φόροι.

Το ότι στη σημερινή Ελλάδα μάς έχουν πνίξει οι φόροι, είναι φυσικό επακόλουθο της επιλογής που έχουμε κάνει ως κοινωνία, να έχουμε ένα πολύ μεγάλο Κράτος. Το κοινωνικό αίτημα για μείωση των φόρων είναι υπαρκτό και απολύτως δικαιολογημένο, μετά τη φορολογική λαίλαπα που έζησαν οι Έλληνες πολίτες την τελευταία τετραετία. Πλην όμως, καμία πολιτική δύναμη δεν υποστήριξε σθεναρά την εναλλακτική λύση: τη δραστική περικοπή δαπανών αντί της αύξησης των φόρων.

Το ότι η Κυβέρνηση φέρεται να ζητά από την Τρόικα τη μείωση ορισμένων φόρων (όπως τον παράλογα υπερβολικό και τελικά αναποτελεσματικό φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης), δεν είναι καθόλου πειστικό, διότι δεν συνοδεύεται από μια εμπεριστατωμένη αντιπρόταση μείωσης δαπανών. Το να υποστηρίζει η Κυβέρνηση ότι θα μειώσει τους φόρους που η ίδια επέβαλε, χωρίς παράλληλα να μειώσει τις δαπάνες που τρέφουν κομματικούς στρατούς, είναι απλά λαϊκισμός. Διότι ως γνωστόν, και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται…

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 7 Σεπτεμβρίου 2014