Τα υποζύγια δεν αντέχουν άλλο!

Όταν κατέρρευσε το υδροκέφαλο Δημόσιο το 2010, ξόδευε κάπου 36 δις ευρώ περισσότερα από όσα εισέπραττε. Αφού οι αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν και το έλλειμμα έπρεπε να μηδενιστεί, δύο επιλογές υπήρχαν: να περικοπούν τα έξοδα, ή να αυξηθούν τα έσοδα. Ή συνδυασμός των δύο.

Ο συνδυασμός που επέλεξε η πελατειακή μας κομματοκρατία ήταν συντριπτικός υπέρ της αύξησης των εσόδων. Τα έξοδα μειώθηκαν οριακά, κυρίως με οριζόντιες περικοπές και ψαλίδισμα των δημοσίων επενδύσεων, χωρίς μαζικό κλείσιμο άχρηστων φορέων του Δημοσίου και χωρίς απολύσεις υπαλλήλων που δεν χρειάζονται. Αντίθετα, η υπερφορολόγηση χτύπησε κόκκινο: τεκμήρια, τέλη επιτηδεύματος, χαράτσια, φόροι ακινήτων, στέγνωσαν τη ρευστότητα της αγοράς και εξάντλησαν τη φοροδοτική ικανότητα των φορολογουμένων.

Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος και αυτό έχει ήδη φανεί. Αυξάνουν τη φορολογία στο πετρέλαιο θέρμανσης, η κατανάλωση πέφτει 80%, με αποτέλεσμα και ο κόσμος να κρυώνει και το Κράτος να εισπράττει λιγότερα. Φορολογούν εξοντωτικά τα ακίνητα, καταρρέει η αγορά. Αυξάνουν τη φορολογία εισοδήματος, εκτινάσσονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών προς Εφορία και Τράπεζες.

Αργά ή γρήγορα, το Κράτος θα αναγκαστεί να περικόψει τις σπατάλες του. Η κομματοκρατία το αναβάλλει όσο μπορεί, για να μη θιγεί η κομματική τους βάση που έχει καταλάβει το Δημόσιο. Και το αναβάλλουν όσο αντέχουν τα υποζύγια. Τα οποία όμως δεν φαίνεται να αντέχουν για πολύ ακόμα…

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 31 Αυγούστου 2014

Το χρεοκοπημένο μας ασφαλιστικό, μια Ολυμπιάδα κάθε χρόνο!

Το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι απολύτως χρεοκοπημένο. Βασική του αρχή, ως αναδιανεμητικό, είναι να εισπράττει τις εισφορές των εργαζομένων, να τις καταβάλλει στους σημερινούς συνταξιούχους ως συντάξεις, και όσα του λείπουν να τα συμπληρώνει ο Κρατικός Προϋπολογισμός. Δηλαδή οι φορολογούμενοι. Το έλλειμμα αυτό πέρυσι ήταν 12 δισ. ευρώ, όταν ο ΕΝΦΙΑ προσδοκά να εισπράξει λιγότερα από 4 δισ. ευρώ.

Είναι εμφανές ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος. Πώς είναι δυνατόν να επιβάλλονται φόροι σε ανέργους ή εργαζόμενους των 500 ευρώ ή ακίνητα που δεν αποφέρουν εισόδημα, ή καύσιμα, αυτοκίνητα, κλπ, για να επιδοτείται κάθε συνταξιούχος της ΔΕΗ κατά 16.000 και του ΟΤΕ κατά 11.000 τον χρόνο; Τα μεγέθη αυτά είναι υπερβολικά, ασήκωτα για ένα χρεωκοπημένο Κράτος όπως το δικό μας. Τα προνόμια που έχουν εξασφαλίσει στο παρελθόν οργανωμένες ομάδες συμφερόντων μέσω του πελατειακού πολιτικού μας συστήματος πρέπει να τελειώσουν.

Μια σημαντική μερίδα του κόσμου πιστεύει ότι «μας χρεοκόπησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Όντως έγιναν τεράστιες σπατάλες, έργα άχρηστα, χωρίς πρόνοια για μελλοντική τους χρήση, και τώρα σκουριάζουν ανεκμετάλλευτα. Δεν μας χρεοκόπησαν όμως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αυτοί στοίχισαν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 6,5 δισ. ευρώ και απέφεραν έσοδα 2 δισ. ευρώ, δηλαδή καθαρό έξοδο 4,5 δισ. ευρώ. Και δώσαμε άλλα 2 δισ. ευρώ για αναπλάσεις, σύνολο 6,5 δισ. ευρώ. Και άλλα 2 δισ. ευρώ κόστισε το αεροδρόμιο και λιγότερο από 3 δισ. ευρώ το μετρό. Σύνολο 11,5 δισ. ευρώ. Δίνουμε λοιπόν ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ από τους φόρους μας σε συντάξεις περισσότερα από όσα στοίχισαν όλα αυτά μαζί.

Η ριζική αναμόρφωση του ασφαλιστικού είναι απόλυτη προτεραιότητα, για να προχωρήσουμε ως κοινωνία. Είναι απίστευτο ότι 700.000 συνταξιούχοι κάτω από το επίσημο όριο των 65 εισπράττουν 8 δισ. ευρώ το χρόνο και αντί η Κυβέρνηση να κάνει κάτι για να διορθώσει αυτή την κοινωνική αδικία, εξαγγέλλει πρόγραμμα συνταξιοδοτήσεων 55άρηδων με εξαγορά πλασματικών ετών υπηρεσίας!

 

Δημοσιεύτηκε στο emea.gr στις 26 Αυγούστου 2014

Η Κοίμηση της Μεταρρύθμισης

Η Κοίμηση της Θεοτόκου σημαίνει την αρχή του τέλους της θερινής ραστώνης και την σταδιακή επιστροφή στην δύσκολη οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Το φθινόπωρο προμηνύεται δύσκολο, καθώς η Κυβέρνηση επιχειρεί επίφοβους πολιτικούς ακροβατισμούς σε τεντωμένο, οικονομικά, σκοινί.

Η επιστροφή της τρόικας συνοδεύεται από επαναφορά των πιέσεων προς την Κυβέρνηση να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που κάθε χρεωκοπημένο Κράτος εξάλλου θα έκανε: αν μη τι άλλο, να καταφέρει να μην ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Τεσσεράμισυ χρόνια μετά την επίσημη ελληνική χρεωκοπία, οι Κυβερνήσεις μας αρνούνται συστηματικά να κάνουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα περιόριζε το Κράτος και τις σπατάλες του, θα άνοιγε τις αγορές και θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας. Αντ´αυτών, φορολογούν ακίνητα, κινητά, αυτοκίνητα, στραγγαλίζουν φορολογικά κάθε οικονομική δραστηριότητα, εξακολουθούν να συνταξιοδοτούν υγιείς πενηντάρηδες και αναβάλλουν κάθε μεταρρύθμιση.

Η αναβολή των μεταρρυθμίσεων, μάλιστα, γίνεται αυτές τις μέρες στρατηγική κυβερνητική επιλογή. Η Κυβέρνηση διαμηνύει, ψευδόμενη συνειδητά, πως η τρόικα φεύγει και οι μεταρρυθμίσεις τελείωσαν, η τρόικα περιμένει την τήρηση των υποσχέσεων για τις επόμενες εκταμιεύσεις, το πρόγραμμα του Μνημονίου όντως τελειώνει, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος να πει στον βάναυσα φορολογούμενο λαό ότι η προσπάθεια δεν τελειώνει εδώ, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Η Κυβέρνηση, λοιπόν, γιορτάζει σήμερα υποκριτικά την «Κοίμηση της Μεταρρύθμισης» και πλέον… η Παναγιά να βάλει το χέρι της!

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 15 Αυγούστου 2014

Οι συντάξεις των πενηντάρηδων και ο ΕΝΦΙΑ

Έχουμε ξαναπεί ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα δεν είναι κεφαλαιοποιητικό. Δεν δημιουργεί δηλαδή αποθεματικά για κάθε ασφαλισμένο από τις εισφορές του, ώστε όταν έρθει η ώρα της συνταξιοδότησης να πάρει την σύνταξή του από το προσωπικό του αποθεματικό κεφάλαιο. Το συνταξιοδοτικό μας σύστημα είναι αναδιανεμητικό: παίρνει τις εισφορές των σημερινών εργαζομένων και τις μοιράζει στους σημερινούς συνταξιούχους. Οι σημερινοί εργαζόμενοι έχουν απλά την ελπίδα ότι, όταν έρθει η ώρα, θα υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι, για να χρηματοδοτήσουν και τις δικές τους συντάξεις.

Οι εισφορές των εργαζομένων, όμως, δεν καλύπτουν τις συντάξεις. Πάντα τη διαφορά κάλυπτε ο Κρατικός Προϋπολογισμός από τα φορολογικά έσοδα. Ένα μεγάλο μέρος, λοιπόν, από τους φόρους μας (12,6 δις το 2013!), πηγαίνει κατευθείαν σε πληρωμή συντάξεων, και ως φορολογούμενοι έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητούμε την καλύτερη δυνατή χρήση των χρημάτων αυτών.

Για παράδειγμα, η προχθεσινή είδηση ότι πενηντάρηδες πρώην σχολικοί φύλακες θα συνταξιοδοτηθούν με πλασματικά χρόνια υπηρεσίας, είναι εξόχως προκλητική, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι σε συνταξιούχους κάτω των 65 ετών καταβάλλονται σήμερα 8 δις ευρώ ετησίως. Συνδυάστε τον αριθμό αυτό με τα 3,7 δις που προσδοκά να εισπράξει η Κυβέρνηση με το εξοντωτικό ΕΝΦΙΑ και θα καταλάβετε ότι το πολιτικό σύστημα δημεύει ουσιαστικά την ακίνητη περιουσία όλων των Ελλήνων, για να μη θίξει στο ελάχιστο προκλητικά προνόμια συγκεκριμένων ομάδων που το ίδιο δημιούργησε.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 10 Αυγούστου 2014

Το Κράτος συσκέπτεται, τα υποζύγια πληρώνουν

Και στο θέμα των «κόκκινων δανείων», το Κράτος κάνει αυτό που τόσο καλά ξέρει: να καταγίνεται με τη λύση ενός προβλήματος, που το ίδιο δημιούργησε.

Όπως έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές, όταν το Κράτος χρεωκόπησε στις αρχές του 2010, επέλεξε να ξεπεράσει το πρόβλημα όχι περικόπτοντας τις (εν πολλοίς άχρηστες) δαπάνες του, αλλά αυξάνοντας τα έσοδά του, μέχρις στραγγαλισμού των φορολογουμένων. Η αύξηση της φορολογίας (εισοδήματος, επιχειρήσεων, ΦΠΑ) στέγνωσε την αγορά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκτοξευτούν στα ύψη τα δάνεια που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν.

Οι τρύπες που τα κόκκινα δάνεια έχουν δημιουργήσει στους ισολογισμούς των τραπεζών είναι δηλαδή τελικά σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του κρατισμού, της αντίληψης ότι το Κράτος μπορεί να ξοδεύει ασύστολα, ή μάλλον πρέπει να ξοδεύει ασύστολα, προκειμένου να κινείται η οικονομία. Λες και το κράτος έχει τρόπο να γεννάει χρήματα. Λες και τα λεφτά που ξοδεύει δεν είναι από φόρους!

Και ενώ το Κράτος συσκέπτεται για το τι θα κάνει με το πρόβλημα των κόκκινων δανείων που το ίδιο δημιούργησε, οι τρύπες των τραπεζών καλύπτονται με διαγραφές (δηλαδή λεφτά των μετόχων), ανακεφαλαιοποιήσεις (δηλαδή λεφτά των φορολογουμένων) και ενδεχομένως κάποια στιγμή και με λεφτά των καταθετών, όπως έγινε στην Κύπρο. Πάντως με λεφτά των άλλων, των αιώνιων υποζυγίων του κρατισμού.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 13 Ιουλίου 2014

Συνταγματικό είναι μόνο το λεφτόδεντρο;

Οι δικαστικοί πρόσφατα αποφάνθηκαν ότι οι περικοπές στους μισθούς τους είναι αντισυνταγματικές, όπως και η μη πρόβλεψη αφορολόγητου στις αποδοχές τους, όπως και οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών, αλλά και οι περικοπές σε όλα τα ειδικά μισθολόγια. Όλα αντισυνταγματικά.

Με το ένα ή το άλλο σκεπτικό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η δικαστική εξουσία δηλώνει ότι το Σύνταγμα είναι ασύμβατο με τη δημοσιονομική κατάρρευση. Ότι αποκλείεται το Κράτος να βρεθεί στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να καλύψει τα έξοδά του από τα φορολογικά έσοδα και να πρέπει ενδεχομένως να αποφασίσει να περιορίσει τα έξοδά του προκειμένου να αποφύγει το φορολογικό στραγγαλισμό των πολιτών. Όχι, κατά τους δικαστές το δημοσιονομικό αδιέξοδο είναι αντισυνταγματικό. Το Σύνταγμα προβλέπει μόνο ευημερία.

Σε τι διαφέρει αυτό από τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ακυρώσει τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο»; Δικαστές και ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι η ευημερία μπορεί να νομοθετηθεί; Και αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει καμιά χώρα στον κόσμο; Το σκεφτήκαμε μόνο εμείς; Και τελικά, τι είναι συνταγματικό σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει δημοσιονομικά; Μόνο το λεφτόδεντρο; Ας κηρύξουμε λοιπόν αντισυνταγματική την πραγματικότητα, ας φυτέψουμε συνταγματικά λεφτόδεντρα, και ας περιμένουμε να βγάλουν καρπούς.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 29 Ιουνίου 2014

«Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας» κατακαλόκαιρο;

Η «Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας» είναι η ημέρα του χρόνου, μετά την οποία δουλεύουμε για τον εαυτό μας. Ως τότε, ένας εργαζόμενος δουλεύει για να πληρώνει τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές του. Η συμβολική αυτή ημέρα υπολογίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα ξεκίνησε να υπολογίζεται φέτος από το «Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης», το οποίο ανακοίνωσε αναδρομικά στοιχεία από το 2007. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΚΕΦΙΜ, η φορολογική επιβάρυνση των πολιτών αυτή την οκταετία είναι προφανής: το 2007 η ημέρα αυτή για την Ελλάδα ήταν η 22α Μαΐου, το 2011 η 5η Ιουνίου και φέτος η 26η Ιουνίου. (Όλα τα στοιχεία μπορείτε να τα βρείτε στο: http://bit.ly/freedom-day)

Και ενώ η «Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας» μετατοπίζεται όλο και πιο αργά, η Κυβέρνηση διαρρέει πως σχεδιάζει κάποια μείωση φορολογίας, ιδίως στα καύσιμα και επί μέρους είδη, αλλά και κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης. Είναι γεγονός ότι χωρίς χαλάρωση της φορολογικής μέγγενης δεν θα ανακάμψει η οικονομική δραστηριότητα. Δύσκολα θα με πείσει όμως η Κυβέρνηση ότι ο σχεδιασμός της είναι στρατηγικός και όχι μικροπολιτικός, δηλαδή προεκλογικός.

Αν επρόκειτο για στρατηγικό σχεδιασμό, θα βλέπαμε παράλληλη μείωση της κρατικής σπατάλης, κλείσιμο άχρηστων φορέων και περιορισμό αρμοδιοτήτων. Επειδή όμως δεν βλέπουμε τίποτε από αυτά, αλλά μόνο εκλογολογία, φοβάμαι ότι πολύ σύντομα η «Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας» θα συμπίπτει με… το Δεκαπενταύγουστο!

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 22 Ιουνίου 2014

Η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι «νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Μνημονίου»

Το Centre for Policy Studies διοργανώνει την προσεχή Τετάρτη, 18 Ιουνίου, ένα μεγάλο συνέδριο  στο Λονδίνο με τίτλο «Συνέδριο Μάργκαρετ Θάτσερ για την Ελευθερία». Θα συμμετέχουν και θα μιλήσουν πρώην πρωθυπουργοί, νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, με κύρια θέματα την οικονομική ελευθερία, το μεγάλο κράτος, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις και τον κορπορατισμό, τη μείωση της φορολογίας.

Παρά το συντηρητικό, γενικά, προφίλ της, και την κομματική της ένταξη, η «Σιδηρά Κυρία» υπήρξε εμβληματικό πρόσωπο για την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική που ακολούθησε. Το άνοιγμα των αγορών, η μείωση των φόρων, οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, έδωσαν το φιλί της ζωής στη βρετανική οικονομία, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί της, έδωσε στην εποχή της τη μάχη των ιδεών και την κέρδισε.

Εδώ στην Ελλάδα, η μάχη των ιδεών δεν δόθηκε ποτέ. Προτιμήσαμε τη μάχη των εντυπώσεων. Η χώρα μας ακολούθησε μεταπολεμικά σοσιαλιστικές, εν πολλοίς, πρακτικές (κλειστά επαγγέλματα, προστατευτισμός, κρατικοποιήσεις). Μετά το 1981, η σοσιαλιστική παράδοση συμπληρώθηκε από την καταστροφική, όπως αποδείχθηκε εξάλλου, πρακτική της κοινωνικής πολιτικής με δανεικά, των ελλειμμάτων, της υπερχρέωσης και της «ανάπτυξης διά της κατανάλωσης, όχι διά της παραγωγής. Το σοσιαλιστικό αυτό μοντέλο κατέρρευσε οριστικά το 2010, με μια οδυνηρή χρεοκοπία, τα συντρίμμια της οποίας ακόμα μαζεύουμε.

Ακόμα και η χρεοκοπία όμως δεν προκάλεσε μάχη ιδεών. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ότι αυτό που μας οδήγησε στην κατάρρευση ήταν η ασυδοσία των αγορών (και άρα αν τις ρυθμίζαμε δεν θα καταρρέαμε), καθώς και ότι οι «πολιτικές του μνημονίου» είναι «νεοφιλελεύθερες». Η φορολογική λαίλαπα, που το πολιτικό μας σύστημα εξαπέλυσε προκειμένου να μην αναγκαστεί να πειράξει το επανδρωμένο με την πελατεία του Δημόσιο, στη συνείδηση του κόσμου είναι φιλελεύθερη πολιτική, παρόλο που ο φιλελευθερισμός επαγγέλλεται μείωση των φόρων! Οι ιδιωτικοποιήσεις ονομάζονται «ξεπούλημα», αντί να αντιμετωπίζονται ως εισροή επενδυτικών κεφαλαίων. Η αριστερή αντιπολίτευση υπόσχεται ότι «με ένα νόμο και ένα άρθρο» όλα θα επανέλθουν στην προηγούμενη κατάσταση, θα συνεχίσουμε δηλαδή να μοιράζουμε σε ημετέρους τα λεφτά των άλλων, δανειστών και φορολογουμένων.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ έλεγε ότι «το πρόβλημα με το σοσιαλισμό είναι ότι κάποτε τελειώνουν τα λεφτά των άλλων». Κι εμάς μας τελείωσαν το 2010. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή ως κοινωνία να συζητήσουμε το πώς θα ορθοποδήσουμε μόνοι μας, χωρίς λεφτά κανενός άλλου. Καμία χώρα δε σώθηκε ως μπαταχτσής, δηλαδή με «κουρέματα» αυτών που τη δάνεισαν. Καμία χώρα δε σώθηκε με χρηματοδοτικά πακέτα, Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, ΕΣΠΑ. Οι χώρες που ευημερούν, αποφάσισαν να βασιστούν στις δυνάμεις τους και να παράξουν πλούτο. Και ο πλούτος παράγεται με ανοικτές αγορές, χαμηλή και σταθερή φορολογία, προσέλκυση επενδύσεων, ανταγωνισμό, επιχειρηματικότητα, καινοτομία.

 

Δημοσιεύτηκε στις 16 Ιουνίου 2014 στο emea.gr

Η Μάργκαρετ Θάτσερ και το χρηματοδοτικό κενό

Την προσεχή Τετάρτη, 18 Ιουνίου, διεξάγεται στο Λονδίνο ένα μεγάλο συνέδριο με τίτλο «Συνέδριο Μάργκαρετ Θάτσερ για την Ελευθερία». Πρώην πρωθυπουργοί, νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, θα μιλήσουν για την οικονομική ελευθερία, το μεγάλο κράτος, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, τη μείωση της φορολογίας. Την ίδια ώρα στην Αθήνα θα συζητάμε για την Τρόικα, το πώς θα αναβληθούν μερικές ακόμα μεταρρυθμίσεις, πώς θα αυξηθεί η φορολογία και πώς θα καλύψουμε το «χρηματοδοτικό κενό».

Η Μάργκαρετ Θάτσερ έλεγε ότι «το πρόβλημα με το σοσιαλισμό είναι ότι κάποτε τελειώνουν τα λεφτά των άλλων». Ότι κάποια στιγμή δηλαδή θα έχεις «χρηματοδοτικό κενό» που δεν θα μπορείς να καλύψεις. Αυτή ακριβώς η σοσιαλιστική πρακτική, το να ξοδεύει δηλαδή το κράτος λεφτά των άλλων, φορολογουμένων και δανειστών, είναι αυτή που κατέρρευσε στην Ελλάδα. Αντίθετα από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι, ποτέ δεν εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα φιλελεύθερες πολιτικές, δηλαδή μικρότερο κράτος, λιγότεροι φόροι, λιγότερη γραφειοκρατία.

Το ζήτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε τώρα. Η συζήτηση για το με ποιο φόρο ή με τίνος δανεικά θα καλύψουμε το «χρηματοδοτικό κενό» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα αδιέξοδα. Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό και στην Ελλάδα ότι μόνο η ελεύθερη οικονομία θα μας βγάλει από το τέλμα που βρισκόμαστε. Δυστυχώς όμως το πολιτικό μας σύστημα εξακολουθεί να κάνει το ακριβώς αντίθετο, το μόνο που ξέρει τόσο καλά: να μοιράζει τα λεφτά των άλλων.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 15 Ιουνίου 2014

Η διελκυστίνδα Κυβέρνησης-Τρόικας

Η Τρόικα συνεχίζει να στοιχειώνει τον ύπνο του οικονομικού επιτελείου, και όχι άδικα. Τα περισσότερα από τα συμφωνηθέντα δεν έχουν γίνει, και για το μόνο που μπορεί να υπερηφανευθεί η Κυβέρνηση είναι το πόσο επιτυχημένα και έντεχνα αναβάλλει τις μεταρρυθμίσεις, και πώς κερδίζει χρόνο ενώ πνίγει τα πάντα στη φορολογία.

Το να μη δοθεί μια επόμενη δόση θα είχε καταστροφικές συνέπειες, και αυτό το ξέρει και η Κυβέρνηση και η Τρόικα. Από την άλλη, το να δίνονται όλες οι δόσεις χωρίς να γίνει καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση από αυτές που είναι απολύτως απαραίτητες για να βγούμε από το σπιράλ ύφεσης, υπερφορολόγησης και υπερχρέωσης, θα έδινε λάθος σήμα, και πάλι θα οδηγούσε στην καταστροφή. Και αυτό το ξέρουν και οι δυο.

Αυτό που ζούμε είναι μια διελκυστίνδα μεταξύ των δύο, Κυβέρνησης και Τρόικας. Και οι δυο τεστάρουν πόσο μπορούν να τραβήξουν το σκοινί και πόσες υποχωρήσεις αντέχει ο άλλος. Στη μέση, η πραγματική οικονομία στενάζει από την υπερφορολόγηση και τη γραφειοκρατία. Η πρώτη γονατίζει κάθε οικονομική δραστηριότητα και εκτινάζει λουκέτα και ανεργία, ενώ η δεύτερη δεν επιτρέπει σε καμία δημιουργική δύναμη του τόπου να επενδύσει, να παράγει, να εξάγει.

Φοβάμαι ότι δεν θα πάμε πολύ μακριά έτσι. Παρά τις ενέσεις αισιοδοξίας, που για πολιτικούς λόγους μας κάνει η Κυβέρνηση, τα αδιέξοδα θα τα βρούμε πάλι σύντομα μπροστά μας.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 7 Ιουνίου 2014