Πτωχεύει ρε το Μισισίπι;

Στο λαϊκό καφενείο των οκτώ, που τα ιδιωτικά κανάλια αποκαλούν «δελτίο ειδήσεων», το σκηνικό γνωστό: λαϊκίζων δημοσιογράφος, γνώστης των πάντων, επιχειρηματολογεί κατά των «κακών ξένων», οι οποίοι «μας έβαλαν στο μάτι» ξαφνικά και αναίτια, υποβαθμίζουν την πιστοληπτική μας ικανότητα για να πλουτίσουν δανείζοντάς μας ακριβότερα, και καταλήγει: «Εμείς δεν πτωχεύουμε! Είμαστε στο ευρώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, δεν γίνεται να πτωχεύσουμε. Πτωχεύει ρε το Μισισίπι;».

var gaJsHost = ((«https:» == document.location.protocol) ? «https://ssl.» : «http://www.»);
document.write(unescape(«%3Cscript src='» + gaJsHost + «google-analytics.com/ga.js’ type=’text/javascript’%3E%3C/script%3E»));

Ο δύσμοιρος τηλεθεατής, ανήμπορος να διασταυρώσει αυτά που ακούει, μένει με την εντύπωση ότι το Μισισίπι δεν πτωχεύει. Οφείλουν όλοι να το δανείζουν, ασχέτως αν αυτοί εκεί στο Μισισίπι ζουν με τα δανεικά, δεν παράγουν τίποτε, δεν έχουν καμία προοπτική να αποπληρώσουν αυτά που δανείζονται. Ο τηλεθεατής δε θα μάθει ποτέ ότι η κάθε Αμερικάνικη Πολιτεία που εκδίδει χρέος είναι διαρκώς στο μικροσκόπιο, ότι βαθμολογείται, τα ομόλογά της αναβαθμίζονται ή υποβαθμίζονται ανάλογα με τον προϋπολογισμό της. Ότι τα ομόλογα της Καλιφόρνιας εσχάτως έχουν υποβαθμιστεί λόγω της κακής κατάστασης των οικονομικών της Πολιτείας, και πως αν πάψουν να υπάρχουν αγοραστές για τα ομόλογα αυτά, η Καλιφόρνια θα πρέπει αναγκαστικά να κάνει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό με βάση τα έσοδά της, πράγμα το οποίο σημαίνει δραματική περικοπή εξόδων.

Ο εν λόγω δημοσιογράφος συντηρεί ηθελημένα το μύθο ότι η ένταξή μας στο ευρώ ήταν το τέρμα κάθε προσπάθειας, όχι η αφετηρία μιας δύσκολης πορείας μεταρρυθμίσεων. Ότι τώρα πλέον, που δεν έχουμε δικό μας νόμισμα που να υποτιμάται κάθε τρεις και λίγο, μπορούμε άνετα να μην παράγουμε τίποτα, να ζούμε με χρήματα που μας δανείζουν υποχρεωτικά οι ξένοι, και οι οποίοι θα συνεχίσουν να μας δανείζουν είτε εμείς επενδύουμε τα δάνεια στην παραγωγή, είτε τα κάνουμε Καγιέν και βίλες. Και αν κάποια στιγμή οι δανειστές μας υπονοήσουν ότι πρέπει να σοβαρευτούμε, θα μπορούμε να τους εκβιάσουμε ότι κρατάμε τη σταθερότητα του ευρώ στο χέρι και θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα αν μας κόψουν την άνευ όρων χρηματοδότηση…

Αυτοί που πιστεύουν στον παραπάνω μύθο, καθώς και αυτοί που τον συντηρούν στην κοινή γνώμη, φοβάμαι πως σύντομα θα διαπιστώσουν ότι ναι, πτωχεύει και το Μισισίπι! Το ζήτημα είναι γιατί να θέλουν να το ζήσουν για να πειστούν; Στοιχειώδης λογική δεν υπάρχει;

try {
var pageTracker = _gat._getTracker(«UA-7877169-1»);
pageTracker._trackPageview();
} catch(err) {}

Η άχρηστη απασχόληση ως συνταγή καταστροφής

Το Ταμείο Νομικών, αυτό που προσφάτως συγχωνεύθηκε υπό την ομπρέλα του ΕΤΑΑ, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι στις δομές και τη λειτουργία του, στεγάζεται σε ένα τεράστιο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας. Σε ένα γκισέ του, εργάζεται μια υπάλληλος με αποκλειστικό αντικείμενο την πώληση ενσήμων. Ένσημα είναι μικρά αυτοκόλλητα χαρτάκια, σαν γραμματόσημα, τα οποία οι νομικοί κολλάνε σε αιτήσεις, εξώδικα, δικόγραφα, κλπ. Στο τέλος του χρόνου, οι νομικοί αφαιρούν την αξία των ενσήμων όλης της χρονιάς από τις ασφαλιστικές τους εισφορές και καταβάλλουν τη διαφορά στο Ταμείο. Δηλαδή τα ίδια χρήματα εισπράττει το Ταμείο, με ή χωρίς ένσημα. Με άλλα λόγια, αν κάποιος καταργούσε ολόκληρη τη διαδικασία των ενσήμων, δε θα άλλαζε κάτι στα έσοδα του Ταμείου. Και όμως, κανείς δεν τα καταργεί, το Ταμείο πληρώνει μία (τουλάχιστον) υπάλληλο να κάνει αποκλειστικά αυτή τη δουλειά, συν το χώρο εργασίας, θέρμανση, καθαριότητα…

Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα άχρηστης γραφειοκρατίας, τα οποία πληρώνουμε όλοι μας, μέσω εισφορών, φορολογίας, ταλαιπωρίας… Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι έχουν σήμερα τέτοιου είδους αντικείμενο εργασίας, το οποίο όχι μόνο είναι άχρηστο, αλλά επιβαρύνει κιόλας τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Αν τους συγκεντρώσουμε όλους μαζί, θα δούμε ποιές είναι οι δαπάνες που κάθε χρόνο η εκάστοτε Κυβέρνηση θεωρεί «ανελαστικές» κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού.

Οι φωνές που αντιλέγουν ότι δεν μπορούμε να τους απολύσουμε, διότι έτσι θα αυξήσουμε την ανεργία, έχουν ακριβώς όση λογική θα είχε η πρόταση να προσλάβει το κράτος όλους τους άνεργους της χώρας, με σκοπό να σκάψουν όλο τον Υμηττό και με αυτόν να μπαζώσουν τη θάλασσα. Στην κομμουνιστική Αλβανία επαίρονταν για τη μηδενική τους ανεργία, όταν άνοιξαν τα σύνορα όμως δεν έμεινε κανείς! Φαίνεται ότι εδώ την έχουμε ακόμα πρότυπο…

Η ανεργία είναι ένα πρόβλημα, η συγκάλυψή της όμως σε εργασία με άχρηστο αντικείμενο είναι ακόμα μεγαλύτερο. Δύο συνταγές πολιτικής υπάρχουν: η μία ζητεί να εξορθολογιστούν οι διαδικασίες του δημοσίου, να περιοριστεί η γραφειοκρατία, να γίνουν οργανογράμματα που υπηρετούν και διευκολύνουν τον πολίτη, και δεν τον απομυζούν, και όσοι περισσέψουν από αυτά, να εισπράξουν την αποζημίωσή τους και να πάνε στο καλό. Το σοκ θα ξεπεραστεί με το να κινητοποιηθούν οι δημιουργικές τους δυνάμεις, να σκεφτούν να παράγουν κάτι που μπορεί να πουληθεί, να εξαχθεί, να φέρει χρήμα, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Αυτό θα απογειώσει την οικονομία, τόσο με τη δραματική μείωση των δαπανών, όσο και με πραγματική ανάπτυξη. Η άλλη συνταγή θεωρεί ανελαστικό το δημόσιο όπως είναι σήμερα, δεν επιχειρεί καμία εξοικονόμηση δαπανών από πουθενά, αυξάνει συνεχώς τους φόρους, που όμως καταλήγουν σε μαύρη τρύπα, καθώς τα δανεικά και οι τόκοι αυξάνουν πιο γρήγορα, ανέχεται και δεν τιμωρεί αυστηρά το μαύρο χρήμα και τη διαφθορά, εν τέλει οδηγεί τους πάντες να παρατήσουν κάθε παραγωγική δραστηριότητα και να θέλουν να μπουν στο Δημόσιο για να τους πληρώνουν οι άλλοι και να μην κάνουν τίποτα.

Η πρώτη είναι συνταγή κοινής λογικής, είναι πρόγραμμα δράσης. Η δεύτερη είναι η συνταγή που ακολουθεί από χρόνια το πολιτικό μας σύστημα, και που σήμερα λίγο-πολύ υποστηρίζουν όλα τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα. Για μένα είναι συνταγή καταστροφής: αν δεν αλλάξουμε άμεσα τακτική για να αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή, είμαστε καταδικασμένοι να τη ζήσουμε…

try {
var pageTracker = _gat._getTracker(«UA-7877169-1»);
pageTracker._trackPageview();
} catch(err) {}