Συνέντευξη στο in2life

Ο Κωστής Λυμπουρίδης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1975 στο Αγρίνιο και σπούδασε Νομική, με μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στις επικείμενες εκλογές συμμετέχει με τον πολιτικό σχηματισμό Δράση του Στέφανου Μάνου, στην περιφέρεια Αιτωλοακαρνανίας.

Για ποιους λόγους αποφασίσατε να εμπλακείτε με την πολιτική, σε μια τέτοια κρίσιμη όσο και ασταθή πολιτικά περίοδο, και μάλιστα σε νεαρή ηλικία;

Πιστεύω ότι στην κρίσιμη αυτή στιγμή, η γενιά μας δεν δικαιούται να εκχωρήσει τη λήψη αποφάσεων στους μεγαλύτερους, αυτούς που μας έφεραν στην καταστροφή. Και τους την εκχωρεί επιλέγοντας λευκό, άκυρο ή αποχή. Πεποίθησή μου, επίσης, είναι ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήνουμε σε (επαγγελματίες) πολιτικούς. Η γενιά μας πρέπει να ψηφίσει ώριμα, και να δείξει ότι είναι διατεθειμένη να επιλέξει ανθρώπους που έχουν να παρουσιάσουν ολοκληρωμένες λύσεις στα προβλήματα, και όχι λαϊκιστές και δημαγωγούς.

Έχετε κάποιο πολιτικό πρότυπο; Μπορούν οι πολιτικοί να γίνουν πρότυπα;

Πρότυπό μου είναι οποιοσδήποτε πολιτικός έχει ανοικτή σκέψη, πρωτοποριακές ιδέες, τολμά να παίρνει αποφάσεις αντίθετα στο κατεστημένο, μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα, δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος, είναι αποτελεσματικός. Υπάρχουν μερικοί τέτοιοι πολιτικοί στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς πολύ λίγοι. Έναν από αυτούς, τον Στέφανο Μάνο, έχουμε την τιμή να έχουμε πρόεδρο στο κόμμα μας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος και ο Ηλίας Μόσιαλος. Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι ένας πολιτικός μπορεί να γίνει πρότυπο. Το δυστύχημα είναι ότι στην Ελλάδα εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε έναν ιδιότυπο «εξοστρακισμό», να πετάμε δηλαδή, ως πολίτες με την ψήφο μας, εκτός πολιτικής αυτούς ακριβώς τους πολιτικούς, αντί τους λαϊκιστές και δημαγωγούς.

Θεωρείτε ότι σε αυτές τις εκλογές τα μικρά κόμματα πρέπει, εκτός του να αποτελούν «ψήφο διαμαρτυρίας», να έχουν και πρόταση εξουσίας;

Απολύτως! Ο κόσμος είναι εξοργισμένος και εξαγριωμένος, και ως ένα βαθμό δικαίως. Το να διαμαρτυρηθούμε μέσω της ψήφου είναι μια εκτόνωση, δεν συνιστά όμως λύση. Φανταστείτε ότι γυρνάτε ένα βράδυ σπίτι σας και το βρίσκετε διαρρηγμένο και ολοσχερώς καμένο. Σοκάρεστε, δεν το πιστεύετε, κλαίτε, οργίζεστε. Αν το υπόλοιπο της ζωής σας το αφιερώσετε στο να βρείτε τους δράστες, μπορεί να είναι μια ψυχολογική εκτόνωση, πλην όμως το σπίτι δεν θα ξαναχτιστεί μόνο του. Θέλω να πω, ότι και ο λαός μας σήμερα βρίσκεται στη φάση της οργής. Πρέπει να βρούμε όμως το κουράγιο να περάσουμε και στη φάση της δημιουργίας, να ξαναχτίσουμε πάνω στα ερείπια. Η ψήφος διαμαρτυρίας θα αποδοκιμάσει αυτούς που μας κατέστρεψαν. Δεν φτάνει όμως αυτό. Θέλουμε μια θετική ψήφο σε αυτούς που δίνουν ελπίδα ότι ξέρουν με ποιον τρόπο θα αναγεννηθούμε.

Η Βουλή με 10 κόμματα θα είναι δημοκρατία ή Βαβέλ;

Η πολυκομματική Βουλή δεν είναι εξ ορισμού κακό πράγμα, στο βαθμό που εκφράζονται όλες οι απόψεις του εκλογικού σώματος. Αυτό που μας ανησυχεί σε μια διαφαινόμενη δεκακομματική Βουλή είναι τυχόν υπερεκπροσώπηση κάθε λογής ακραίων φωνών διαμαρτυρίας, καθώς όπως σας περιέγραψα πριν δεν θεωρούμε ότι αυτές είναι εποικοδομητικές. Μακάρι να διαψευστούμε. Ή μακάρι να είμαστε εμείς το δέκατο κόμμα και να κάνουμε τη διαφορά.

Ευρώ ή δραχμή;

Αναμφισβήτητα ευρώ. Θα σας έλεγα ότι ακούω με προσοχή τα επιχειρήματα των οπαδών της δραχμής, αλλά δεν με πείθουν καθόλου. Μπορεί να με θεωρείτε νέο, αλλά θυμάμαι ακόμα τον πληθωρισμό 20% επί δραχμής, τις υποτιμήσεις, το πόσο γρήγορα ανέβαιναν οι τιμές. Πέραν αυτού, θέλω να επισημάνω δυο ακόμη σημεία: Πρώτον, τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα συνιστούσε δραματικό πισωγύρισμα και ανατροπή 50 ετών ευρωπαϊκής στρατηγικής της χώρας. Και δεύτερον, δεν είναι δυνατόν από τη μια να κατηγορούμε όλη την πολιτική τάξη ως ανίκανη και διεφθαρμένη, και από την άλλη να ζητούμε να τους δοθεί και νομισματοκοπείο, ώστε να τυπώνουν όσα λεφτά τους λείπουν. Είναι σχιζοφρενικό.

Γιατί να σας ψηφίσει ο κόσμος;

Γιατί είμαστε νέοι άνθρωποι, αυτοδημιούργητοι, που έχουμε σταθεί στα πόδια μας χωρίς κομματικές πατερίτσες και έχουμε αναδειχθεί χωρίς κανένα κομματικό σωλήνα. Γιατί και να μην εκλεγούμε, έχουμε δουλειές στις οποίες θα γυρίσουμε, αντίθετα με τους πολιτικούς καριέρας. Γιατί, για αυτούς που επιθυμούν να παραμείνουμε στην Ευρώπη, είναι επιτακτική ανάγκη να επιλέξουν ανθρώπους που μπορούν να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις στα σημερινά προβλήματα. Και έχω την ελπίδα ότι τελικά θα το κάνουν.

Δημοσιεύτηκε στο: in2life.gr

Η συρρίκνωση του κράτους αντίδοτο στην κρίση

«Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης δημιουργείται επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει επιλέξει την συνταγή των φόρων και όχι της μείωσης του κράτους»

 

EMEA: Ποια είναι σε γενικές γραμμές η πρότασή σας για την έξοδο της Ελλάδας από τη βαθιά οικονομική κρίση ώστε να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης; Μπορούμε να επιβιώσουμε εντός του ευρώ;

Κ. Λυμπουρίδης: Καταρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε στα αίτια της κρίσης. Η Ελλάδα δεν βυθίστηκε στην οικονομική κρίση επειδή η χρηματοπιστωτική της αγορά είναι αρρύθμιστη, ή επειδή κατέρρευσαν οι Τράπεζές της, όπως συνέβη αλλού. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι επί πάρα πολλά χρόνια ο Δημόσιος Τομέας της καταναλώνει πολλά περισσότερα από αυτά που εισπράττει, και το κενό αυτό καλυπτόταν με δανεισμό.

Η λύση λοιπόν είναι είτε να αυξήσουμε τα έσοδά μας, ώστε να φτάσουν τα έξοδα, είτε να μειώσουμε δραστικά τα έξοδα στο επίπεδο των εσόδων. Η πρώτη συνταγή είναι φόροι, η δεύτερη συρρίκνωση του Κράτους. Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, που αναφέρετε, δημιουργείται επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει επιλέξει την πρώτη συνταγή. Φόροι, κι άλλοι φόροι, που κλείνουν επιχειρήσεις, στύβουν την παραγωγική δραστηριότητα και δημιουργούν απώλεια εσόδων, αντί για αύξηση.

Γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας επέλεξε την πρώτη συνταγή, και όχι τη δεύτερη, την οποία εμείς επίμονα προτείνουμε; Για τον απλούστατο λόγο ότι αν συρρικνωθεί το Κράτος, θα πρέπει να απολυθεί πλήθος αργόμισθων και μη παραγωγικών υπαλλήλων, οι οποίοι όμως προσελήφθησαν σε αυτό από τα ίδια τα κόμματα! Αν λοιπόν τα κόμματα κάνουν αυτό που πρέπει, να συρρικνώσουν το Κράτος, θα πρέπει να τα βάλουν με τον ίδιο τους τον εαυτό!

Η απάντησή μου λοιπόν είναι ότι πρέπει απαραίτητα και άμεσα να συρρικνώσουμε το Κράτος. Αν δεν μπορεί αυτό να γίνει από το παρόν κομματικό σκηνικό, να το αλλάξουμε επειγόντως! Τέλος, πιστεύω ακράδαντα ότι αν κάνουμε το σωστό, μπορούμε να επιβιώσουμε εντός του ευρώ. Το αντίθετο είναι λαϊκισμός και συνταγή καταστροφής.

Σημειώστε ότι καταφέρνουν να επιβιώσουν στο ευρώ χώρες όπως η Σλοβενία, που ως το 1989 ανήκε στη Γιουγκοσλαβία, ή η Εσθονία, που ως το 1990 ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Πώς το κατάφεραν; Μα… συρρικνώνοντας την παρέμβαση του Κράτους στην οικονομία!

ΕΜΕΑ: Από τη «φαρέτρα» της κυβερνητικής πολιτικής για την αντιμετώπιση το οικονομικού προβλήματος βλέπουμε ότι απουσιάζει άμεση δράση για την πάταξη της φοροδιαφυγής, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει πολύτιμους πόρους. Πώς βλέπετε αυτή την αδράνεια και τι προτείνει η «Δράση» για την πάταξη του προβλήματος;

Κ. Λυμπουρίδης: Η φοροδιαφυγή είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα, που αφορά και την Παιδεία, τη σχέση εμπιστοσύνης Κράτους-Πολίτη, και πολλά άλλα τα οποία χτίζονται με μακρόχρονη προσπάθεια.

Θα σας ξαναπώ ότι και η πλήρης πάταξη της φοροδιαφυγής δεν θα ήταν λύση του σημερινού προβλήματος, γιατί η ελληνική οικονομία συνολικά, παρά την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες, συνολικά λοιπόν η ελληνική οικονομία πληρώνει φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ πολύ κοντά στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την τρέχουσα κρίση, θα σας έλεγα ότι για τη μείωση και σταδιακή εξάλειψη της φοροδιαφυγής πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: πρώτον, να υιοθετηθεί ένα απλό και σταθερό φορολογικό πλαίσιο, που δεν θα αλλάζει 4-5 φορές το χρόνο. Δεύτερον, να υιοθετηθεί μια από τις λύσεις που έχουν επιλέξει άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Εγώ θα σας πρότεινα τη λύση του πλήρους περιουσιολογίου.

Σκεφτείτε το ως ένα εκτεταμένο «Ε9», όπου εκτός από τα ακίνητα θα δηλώνονται οι καταθέσεις, τα χρεώγραφα, οι επενδύσεις κάθε φυσικού προσώπου κάθε χρόνο. Αντιλαμβάνεστε ότι η σύγκριση της διαχρονικής εξέλιξης της περιουσίας με το εισόδημα κάθε φορολογούμενου θα μας οδηγούσε εύκολα στη φοροδιαφυγή. Δεν θα μπορούσε κανείς να δηλώνει εισόδημα 20.000 το χρόνο και η περιουσία του να αυξάνεται κατά 200.000 ετησίως…

ΕΜΕΑ: Πώς βλέπετε την συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ για τη μεταβατική κυβέρνηση;

Κ. Λυμπουρίδης: Η συνεργασία θα μπορούσε να είναι μια λύση για το αδιέξοδο, στο οποίο βρισκόμαστε, υπό τον όρο ότι αντιλαμβάνονται και οι δυο το πρόβλημα και είναι διατεθειμένοι και οι δυο να συμβάλουν στη λύση. Φοβούμαι ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.

Οι περισσότεροι βουλευτές και στελέχη των δύο κομμάτων δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, αλλά και ότι δεν έχουν καμία διάθεση να στηρίξουν αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να σώσουν τη χώρα. Αγωνία τους είναι να διασωθούν πολιτικά οι ίδιοι, γι’ αυτό και είχαμε τη γελοιότητα των διεργασιών που όλοι ζήσαμε μέχρι να οριστεί νέα Κυβέρνηση.

ΕΜΕΑ: Τελικά η λύση στο οξύ πολιτικό- κοινωνικό πρόβλημα που έχει προκύψει είναι οι εκλογές;

Κ. Λυμπουρίδης: Οι εκλογές είναι η υπέρτατη δημοκρατική διαδικασία, αλλά δεν είναι ούτε παιχνίδι ούτε θεραπεία για τα πάντα. Ειδικά για σήμερα, προσωπική μου άποψη είναι ότι θα είχαν καταστροφικές συνέπειες, ανάλογες με εκείνες που είχαν οι εκλογές που έγιναν όταν η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν σε εξέλιξη.

ΕΜΕΑ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετεξελιχθεί σε ένα «ταγκό για δύο» όπου οι κύριοι Μέρκελ- Σαρκοζί ορίζουν τις εξελίξεις. Πιστεύετε ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, έχει μέλλον το κοινό ευρωπαϊκό όραμα;

Κ. Λυμπουρίδης: Η Γαλλία και η Γερμανία πάντοτε όριζαν τις εξελίξεις, λόγω του βάρους των κρατών τους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό μπορεί να αλλάξει, αν και άλλα, περιφερειακά κράτη, αντιληφθούν τις διεθνείς εξελίξεις, πιστέψουν ότι η μόνη λύση για ευημερία στην ήπειρό μας είναι η εμβάθυνση της ενοποίησης και εργαστούν θερμά σε αυτή την κατεύθυνση.

Πιστεύω ότι με καθαρό μυαλό και χωρίς πολιτικαντισμούς, η Ευρώπη θα βγει από την κρίση πιο ενωμένη. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο της απαξίωσης του ευρωπαϊκού οράματος, της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, κ.λπ., εξελίξεις άσχημες, προς τις οποίες δυστυχώς η Ελλάδα συμβάλλει με το να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών.

 

Δημοσιεύτηκε στο: emea.gr