Ροκανίζουμε το ΕΣΠΑ, την μοναδική ελπίδα ανάπτυξης!

Όλοι παραδέχονται ότι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ανάπτυξη. Αν δεν γίνουν παραγωγικές επενδύσεις, δεν προσληφθεί κόσμος, δεν αυξηθεί η εξωστρέφεια της οικονομίας, είναι σχεδόν απίθανο να ορθοποδήσουμε. Τι κάνουμε όμως για αυτή την περιβόητη ανάπτυξη; Με τις τράπεζες να έχουν βρεθεί σε τραγικό αδιέξοδο έλλειψης ρευστότητας, λόγω του PSI και της δραματικής ύφεσης, το ΕΣΠΑ είναι σχεδόν το μοναδικό εργαλείο που έχουμε για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το χρησιμοποιούμε όμως σωστά;

Η επιδότηση μητέρων για να πάνε τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς είναι οπωσδήποτε μια εξαιρετική παροχή του κοινωνικού κράτους. Έχει λογική όμως να γίνεται αυτή με λεφτά του ΕΣΠΑ; Είναι αυτή μια παραγωγική επένδυση που θα αυξήσει την απασχόληση, θα φέρει καινοτομία, εξαγωγές, θα φέρει και θα κινήσει χρήμα στην ελληνική οικονομία; Προφανώς και όχι. Μήπως το νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο οποίο ανακοινώθηκε ότι θα δοθούν 20 εκατομμύρια από το ΕΣΠΑ, είναι παραγωγική επένδυση; Ιδίως όταν οι χρυσοπληρωμένες ολυμπιακές μας εγκαταστάσεις σκουριάζουν ανεκμετάλλευτες; Νομίζω πως όχι. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι ακολουθούμε απλώς τακτική ροκανίσματος κοινοτικών χρημάτων, αυτό δηλαδή που κάνουμε τρεις δεκαετίες, αδιαφορώντας για το τι θα γίνει όταν αυτά τελειώσουν.

Κάτι τέτοια μας έφεραν στην καταστροφή.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΟΠΥΥ: Με σήμα το χορό του Ζαλόγγου υπό φλεγόμενη στέγη.

Το κόστος της παροχής υπηρεσιών υγείας είναι τεράστιο. Δεν είναι εύκολο να πληρώνεις πανάκριβα μηχανήματα και υλικά, γιατρούς που σπούδασαν επί πολλά χρόνια, και να τα έχεις όλα διαθέσιμα όπου και όποτε χρειάζονται. Και καθώς δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, δεν υπάρχει και δωρεάν υγεία. Κάποιος πάντα την πληρώνει. Το ζήτημα που καλείται να λύσει κάθε κοινωνία είναι ποιος.

Στην Ελλάδα, όπου «οι άνθρωποι είναι πάνω από αριθμούς» και όπου το σύνθημα «δωρεάν υγεία» συνεπαίρνει τα πλήθη, έχουμε κατορθώσει τον εξής εκπληκτικό συνδυασμό: Σχεδόν καθ’ολοκληρίαν κρατικό σύστημα υγείας, με τον εμπνευστή του όμως να επιλέγει για την προσωπική του θεραπεία νοσοκομείο του εξωτερικού. Κακοπληρωμένους γιατρούς που κάνουν υπερωρίες τζάμπα, να ζητούν «φακελάκι», μαύρα χρήματα δηλαδή, από ασθενείς για να τους νοσηλεύσουν ή να τους χειρουργήσουν κατά προτεραιότητα. Τεράστιες κρατικές δαπάνες για υγεία, αλλά νοσοκομεία χωρίς γάζες και άλλα στοιχειώδη υλικά. Δυσαρεστημένους ασθενείς, νοσοκόμους, γιατρούς, συγγενείς, τους πάντες. Και, την τελευταία μόλις εβδομάδα, τον Υπουργό Υγείας να τσακώνεται από τηλεοράσεως με τους συνδικαλιστές για το αν θα μπορεί να νοσηλεύεται κάποιος που δεν έχει, δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταβάλει 25 ευρώ.

Στις «νεοφιλελεύθερες, ανάλγητες, καπιταλιστικές» Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργαζόμενοι πληρώνουν μεγάλες εισφορές στις ασφαλιστικές τους εταιρίες, οι οποίες τους παρέχουν υγειονομική κάλυψη σε υψηλού επιπέδου νοσοκομεία, με καλοπληρωμένους νοσοκόμους και παχυλά αμειβόμενους γιατρούς. Όσο για… το φλέγον θέμα των ημερών στην Ελλάδα: ο όρκος του Ιπποκράτη έχει αποσυνδεθεί από την πληρωμή των υπηρεσιών. Κανένα νοσοκομείο δεν αρνείται εισαγωγή και νοσηλεία σε όσους τη χρειάζονται, ακόμη και ανασφάλιστους. Όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού, αυτός που δεν έχει να πληρώσει απλά καταστρέφει το credit score του, δηλαδή την οικονομική του υγεία.

Σπεύδω να πω ότι κάθε σύστημα έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Είναι άλλο όμως πράγμα να προσπαθείς να δεις πώς θα κάνεις ένα σύστημα να δουλέψει καλά, και εντελώς άλλο πράγμα να προσπαθείς εμμονικά να εφαρμόσεις τις ιδεοληψίες σου, ακόμη και όταν είναι οφθαλμοφανές ότι οδηγούν στο απόλυτο μπάχαλο.

Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα αποκρουστικής ιδεολογίας και ακόμα αποκρουστικότερων πρακτικών. Στηρίζεται όμως από μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους, γείτονες και συμπολίτες μας, όχι πάντως εξωγήινους που ήρθαν να την ψηφίσουν και να φύγουν.

Το εξώφυλλο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» την περασμένη εβδομάδα ήταν παρομοίως αποκρουστικό. Κυρίως επειδή αφήνει να σκεφτείς ότι υπήρξε φωτογράφος που έβγαλε ένα σωρό λεφτά φωτογραφίζοντας τον επιθανάτιο ρόγχο του θύματος μιας αποτρόπαιας πράξης. Και πως η εφημερίδα επέλεξε να τον πληρώσει τόσα, διότι υπολόγισε ότι θα βγάλει ακόμη περισσότερα από την αύξηση της κυκλοφορίας της (πράγμα που τελικά δεν αποδείχτηκε λάθος, μια και πούλησε 155.000 φύλλα, έναντι 130.000 την προηγούμενη εβδομάδα…).

Μια μερίδα συμπολιτών μας, βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα παραπάνω γεγονότα, αποζητούν αυτομάτως το παρεμβατικό χέρι του κράτους. Να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή, ζητούν κάποιοι, αν και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται. Να επέμβει ο εισαγγελέας και να αποσυρθεί το Πρώτο Θέμα, ζητούν κάποιοι άλλοι.

Η ενστικτώδης αυτή αντίδραση είναι συνέπεια του ότι αρνούμαστε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Να δούμε ότι ανάμεσα στους 500.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και τους 150.000 αναγνώστες του Πρώτου Θέματος υπάρχουν οικείοι, γείτονές μας, φίλοι, συνάδελφοι, με τους οποίους δεν μπήκαμε στον κόπο να συζητήσουμε, δεν προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε. Τι κάναμε δηλαδή εμείς, ώστε κάποιος να μην ψηφίσει Χρυσή Αυγή, ή να μην αγοράσει το εξώφυλλο που μας ενόχλησε;

Για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, μια μικρή ευθύνη αναλογεί και στον καθένα από εμάς. Το να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και για ό,τι μας ενοχλεί να χτυπάμε παλαμάκια για να έρθει το Κράτος, είναι μεν βολικό, αλλά όχι και αποτελεσματικό. Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο τον καθρέφτη πριν ζητήσουμε την παρέμβαση ενός υπαλλήλου του απρόσωπου «Κράτους». Ας αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, πριν ζητήσουμε να επέμβει κάποιος γραφειοκράτης.

Πόσους συνταξιούχους αντέχουμε;

Δημοσιεύτηκαν προ ημερών από την «Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης Α.Ε.» τα στοιχεία συνταξιούχων του Σεπτεμβρίου 2013, από τα οποία συνάγονται μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Για παράδειγμα: η χώρα έχει 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχους (πρόσωπα, όχι συντάξεις), από τους οποίους 222.000 κάτω των 55, 427.000 κάτω των 60 και 751.000 κάτω των 65 ετών.

Το ερώτημα έρχεται αβίαστα: αντέχουμε τόσους συνταξιούχους; Όχι βέβαια! Δεν έχουμε αποταμιευτικό σύστημα, όπως οι ΗΠΑ, όπου κάθε εργαζόμενος έχει τον προσωπικό του συνταξιοδοτικό λογαριασμό, όπου αποταμιεύονται οι εισφορές του και από τον οποίο του καταβάλλεται στο τέλος το εφάπαξ ή η σύνταξή του. Στην Ελλάδα (και την Ευρώπη) έχει επιβληθεί, υπό την πίεση της αριστερής αρλουμπολογίας περί «αλληλεγγύης των γενεών», αναδιανεμητικό σύστημα, όπου οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν με τις εισφορές τους τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων και απλώς ελπίζουν να πάρουν σύνταξη από τις εισφορές των τότε εργαζομένων.

Το σύστημα είναι ήδη ελλειμματικό. Από τα 31 δις των συντάξεων του 2009, μόνο τα 13 προήλθαν από εισφορές, ενώ τα υπόλοιπα 18 από τους φορολογούμενους μέσω του Κρατικού Προϋπολογισμού. Πρέπει επιτέλους να ανοίξει η συζήτηση για το ασφαλιστικό. Είναι εξοργιστικό να βάζουμε επώδυνο χαράτσι στα ακίνητα, για να μαζέψουμε ίσα-ίσα 2,2 δις, ακριβώς το ποσό που καταβάλλουμε σε συνταξιούχους κάτω των 55 ετών…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 22 Σεπτεμβρίου 2013

37 χρόνια από τον θάνατο του Μάο

Συμπληρώνονται σήμερα 37 χρόνια από το θάνατο του Μάο, του ηγέτη που προκειμένου να επιβάλει την κομμουνιστική ιδεολογία στην Κίνα, δημιούργησε ένα καθεστώς ανελευθερίας, εκτελέσεων, εκτοπίσεων και καταπίεσης.

Αντί μνημοσύνου, παραθέτω απόσπασμα από συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στους schooligans:

Πρόσφατα έκανες μια δήλωση στα «ΝΕΑ» που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Είπες ότι θαυμάζεις τη «διαχρονική σκέψη του Μάο». Πώς μπορείς να θαυμάζεις μια σκέψη που η εφαρμογή της στην Κίνα έφερε λογοκρισία, φυλακίσεις, δολοφονίες;

Παιδιά, εγώ δεν είπα ότι θαυμάζω τον Μάο. Είπα ότι η σκέψη του Μάο -όχι ο Μάο ως προσωπικότητα, όχι ο Μάο ως διοίκηση, όχι ο Μάο ως καθεστώς- αλλά η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό.

Ένα παράδειγμα;

Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και την νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην «επαναστατική» διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη.

Μα αυτό είναι αστείο! Δηλαδή ο Μάο στη θεωρία ενθάρρυνε την αμφισβήτηση και στην πράξη επέβαλε τη λογοκρισία;

Είναι πολύ αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή.

Απ’ αυτή την καλή πρόθεση πέθαναν 38 εκατομμύρια άνθρωποι! Περισσότεροι απ’ όσους σκότωσε και ο Χίτλερ!

Ε, τώρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο! Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο.

Αυτό λίγο ενδιαφέρει τον άνθρωπο που πεθαίνει…

Όχι, δεν είναι έτσι. Και τέλος πάντων δεν είχαν ούτε κρεματόρια ούτε φούρνους με Εβραίους…

Νεκρούς πάντως είχαν περισσότερους!

Καταρχάς, αυτοί οι αριθμοί αμφισβητούνται. Μένει να αποδειχθούν ιστορικά και τότε να το ξανασυζητήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς, η πραγματική του πρόθεση φάνηκε στην πράξη! Προτεραιότητα ήταν ο εαυτός του και όχι η κοινωνία!

Δεν μπορώ να σας πείσω να εκτιμήσετε την σκέψη του Μάο.

Θέλει κίνητρα η ανάπτυξη;

Στο άρθρο του της περασμένης Κυριακής, ο Νίκος Χατζηνικολάου ανέδειξε (πολύ σωστά) την ανεργία ως το σπουδαιότερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ριζικά, προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Είναι σαφές ότι δουλειές δημιουργεί η ανάπτυξη και θα συμφωνήσω και με τις δυο παρατηρήσεις του, ότι αυτή ούτε διατάσσεται, ούτε εισάγεται. Διαφωνώ όμως με το συμπέρασμά του ότι πρέπει να δοθούν «ισχυρά κίνητρα για τους νέους μας ώστε να δημιουργήσουν νέες, μικρές και μεσαίες, καινοτόμες επιχειρήσεις».

Όποιος έχει μπει στην περιπέτεια να επιχειρήσει στην Ελλάδα, θα σας πει ότι κανένα κίνητρο ή επιδότηση δεν του χρειάζεται για να πετύχει (εξάλλου, αν αυτή ήταν η συνταγή, μετά από τόσα Πακέτα Ντελόρ/Σαντέρ και Διαρθρωτικά, θα έπρεπε να ήμασταν Χονγκ-Κονγκ). Αυτό που χρειάζεται δεν είναι να δοθούν κίνητρα, αλλά να εξαφανιστούν τα αντικίνητρα.

Τι να κάνεις το κίνητρο ή την επιδότηση, εάν στο ξεκίνημα της επιχείρησής σου πρέπει να αντιμετωπίσεις τις υποχρεωτικές νομικές και συμβολαιογραφικές αμοιβές, την ακαμψία του εφοριακού, τη χαρτούρα της νομαρχίας, της πυροσβεστικής, της πολεοδομίας, τα ασφαλιστικά ταμεία, το λογιστικό χάος και την αλλαγή της φορολογίας ανά εξάμηνο;

Ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας, απλούστευση των διαδικασιών, ένας σταθερός και αμετάβλητος φορολογικός συντελεστής: μόνο έτσι θα έρθει η ανάπτυξη. Το σύνθημα δεν είναι «δώστε μου κίνητρα, προκειμένου να επιχειρήσω», αλλά «εξαφανιστείτε από τα πόδια μου, για να μπορέσω να επιχειρήσω!».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 8 Σεπτεμβρίου 2013