Λύσεις είναι οι δραστικές

Διάβασα με έκπληξη ένα άρθρο του κ. Γρηγόρη Φαρμάκη αναφορικά με τις λύσεις που προτείνουν Δράση και Δημοκρατική Συμμαχία για έξοδο από την κρίση. Η έκπληξή μου οφείλεται και σε λόγους ουσίας, και σε λόγους διαδικασίας.

Επί της διαδικασίας, μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ενώ η Δημοκρατική Συμμαχία επεδίωκε κοινή εκλογική κάθοδο με τη Δράση, μόλις αυτή απέτυχε, ανακάλυψαν ότι η Δράση είναι απίστευτα ανάλγητη και σκληρή. Αν είναι έτσι, τότε μόνο κακό θα τους προξενούσε μια τέτοια συνεργασία, γιατί την επιδίωκαν;

Επί της ουσίας, εκπλήσσομαι ακόμη περισσότερο όταν ένας άνθρωπος της αγοράς δηλώνει πως δεν θεωρεί «καθόλου ρεαλιστικό το να απολυθούν αύριο με συνοπτικές διαδικασίες εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι». Εξ αντιδιαστολής, μάλλον θεωρεί ρεαλιστικότερο να μην απολυθεί κανείς και να αυξηθούν οι φόροι προς την ιδιωτική οικονομία, από τους οποίους πληρώνονται.

Αν δούμε τους αριθμούς, 700.000 άνθρωποι έμειναν άνεργοι από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα. Εξ αυτών, περίπου 600 δημόσιοι υπάλληλοι που στην ουσία έφυγαν με πρόωρη συνταξιοδότηση και περίπου τον μισθό που έπαιρναν όταν (έκαναν πως) εργάζονταν. Οι υπόλοιποι 699.400, χίλιες φορές δηλαδή περισσότεροι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες, οι οποίοι στραγγαλίστηκαν από έκτακτες εισφορές, χαράτσια, κλείσιμο βιβλίων, εισφορές αλληλεγγύης, γρηγορόσημα κλπ. Ένας άνθρωπος της αγοράς θα διαπίστωνε με ευκολία ότι αν δεν είχε επιβληθεί ούτε ένας νέος φόρος στην ιδιωτική οικονομία και είχαν απολυθεί άμεσα οι μισοί, δηλαδή 350.000 δημόσιοι υπάλληλοι (ή καλύτερα, μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο), η ανεργία θα ήταν σήμερα πολύ μικρότερη, αλλά και Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. Δεν είναι αυτό ρεαλιστικό;

Εμμέσως το παραδέχεται και ο ίδιος. Επικεντρώνεται στο ότι οι απολύσεις δεν θα μπορούσαν να γίνουν άμεσα, και μάλιστα όχι χωρίς αξιόπιστες διαδικασίες αξιολόγησης. Έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό, καθώς ήδη από τη δεκαετία του 1980 το Δημόσιο έχει αποψιλωθεί από κάθε έννοια αξιοκρατίας και αξιολόγησης. Επικεντρωνόμενος όμως σε αυτό, ο κ. Φαρμάκης αφήνει να εννοηθεί ότι στο μυαλό του έχει διαδικασίες οριζόντιας περικοπής, σαν αυτές που ακολούθησε η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση: 20% απολύσεις από το Εθνικό Κέντρο Κάπρων, 20% και από τους γιατρούς του ΕΣΥ.

Η θέση της Δράσης είναι ότι πρέπει να βρούμε και να κόψουμε κάθε περιττή δαπάνη. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα 600 και πλέον Νομικά Πρόσωπα που δημιούργησε εκ του μηδενός η Κυβέρνηση Καραμανλή. Να συνεχίσουμε κλείνοντας τον ΟΣΕ, εξοικονομώντας έτσι όσα επιχειρήσαμε να εισπράξουμε με το χαράτσι στα ακίνητα. Κατόπιν υπάρχει η ΕΡΤ, η οποία κάλλιστα μπορεί να λειτουργήσει με τα μισά έσοδα από ανταποδοτική εισφορά. Υπάρχει απίστευτο λίπος στο Δημόσιο και εκπλήσσομαι που ο κ. Φαρμάκης δεν το γνωρίζει ή κάνει πως δεν το γνωρίζει.

Η «κοινωνική αλληλεγγύη», η «επανάσταση καθημερινών μεταρρυθμίσεων» και τα λοιπά στρογγυλά, ενδεχομένως να βοηθήσουν τον κ. Φαρμάκη να εκλεγεί, το οποίο ειλικρινώς του εύχομαι. Δεν θα λύσουν όμως το πρόβλημα, καθώς οι λύσεις είναι πλέον μόνο δραστικές. Θα μπορούσαν να ήταν ηπιότερες όταν φωνάζαμε το 1993, το 1998, το 2004, το 2009, αλλά τότε ήμασταν λίγοι, «γραφικοί», «Κασσάνδρες». Βλέπετε τότε οι περισσότεροι ζούσαν την ευωχία του πάρτυ με δανεικά. Και τώρα μας κάνουν και κριτική και από πάνω…

Παρεξηγημένες αλήθειες

Ζούμε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση. Θα ήμουν αισιόδοξος, ακόμα και αν ήταν δυσκολότερη, υπό την προϋπόθεση ότι μια κρίσιμη μάζα της ελληνικής κοινωνίας έδειχνε να συνειδητοποιεί κάποια πράγματα πολύ απλά, πλην όμως παρεξηγημένα.

Παραθέτω μερικά:

1. Το Κράτος δεν είναι απρόσωπο. Πολλές φορές μιλούμε για το κράτος σαν τον από μηχανής Θεό, τον άγγελο που θα παρέμβει σωτήρια στη ζωή μας. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κράτος είναι οι υπάλληλοί του, άνθρωποι σαν όλους τους υπόλοιπους, που εργάζονται σε αυτό με σκοπό το κέρδος, όπως κάθε εργαζόμενος (τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κανένα υπάλληλο που να εργάζεται εθελοντικά). Όταν λοιπόν επικαλείστε κάπου το Κράτος, να έχετε υπόψη σας ότι επικαλείστε τον αστυνομικό της γειτονιάς σας, τον πολεοδόμο που υποπτεύεστε, τον εφοριακό που αποφεύγετε, τον κομματάρχη που απεχθάνεστε. Τα υπόλοιπα είναι απλά ουτοπία.

2. Το Κράτος δεν παράγει πλούτο. Πλούτο παράγει η επένδυση, η ευρεσιτεχνία, το ρίσκο. Για όλα αυτά χρειάζεται κίνητρο, το κέρδος. Το Κράτος καλείται απλά να διαμορφώσει το καλύτερο περιβάλλον για να αναπτυχθούν τα παραπάνω. Αν προσπαθήσει να παράγει πλούτο, απλά θα αποτύχει.

3. Η έννοια «κρατικό χρήμα» δεν υφίσταται. Το κράτος αποκτά χρήματα είτε φορολογώντας σε είτε δανειζόμενο από σένα. Εκτός αν εννοείς ότι μπορεί να τυπώσει χρήμα, οπότε απλά μειώνει την αξία των χρημάτων που ήδη έχεις στα χέρια σου, χωρίς να το καταλάβεις.

4. Αν φορολογήσεις το «Κεφάλαιο» με 100%, δεν θα το εξαφανίσεις από προσώπου γης, απλά θα φύγει από σένα. Δες το παράδειγμα της Βόρειας Κορέας. Ή της Κούβας: Η Επανάσταση της Κούβας δήμευσε κάθε ιδιωτική επένδυση. Το Κεφάλαιο απλά δεν ξαναπάτησε και η Κούβα απλά μαράζωσε. Έτσι αν μοιράζεται κάτι ίσα στην Κούβα, αυτό είναι η φτώχεια, όχι ο πλούτος.

5. Αν πουλήσεις μια βραχονησίδα σε έναν Γάλλο, δε θα την ξεκολλήσει από τη θέση της και θα την πάει στη Γαλλία. Ούτε η βραχονησίδα θα γίνει μέρος της γαλλικής επικράτειας. Απλά θα επενδύσει πάνω της, θα προσλάβει προσωπικό, θα φέρει τεχνογνωσία, θα πληρώσει φόρους. Θα κερδίσει, αλλά θα κερδίσεις κι εσύ. Ως σήμερα δεν το έχουμε κάνει αυτό, διότι 10 εκατομμύρια Έλληνες θέλουμε να έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επισκεφτούμε οποιαδήποτε από τις 6.000 ακατοίκητες βραχονησίδες και νησάκια. Έτσι δεν γίνεται καμία επένδυση, στο βωμό του δικαιώματος της κυρίας Κούλας από το Κιλκίς να επισκεφτεί τη βραχονησίδα Γκαμήλα κάποια στιγμή που θα της δοθεί η ευκαιρία. Προσωπικά πάντως πιστεύω ότι η κυρία Κούλα δεν έχει πρώτη προτεραιότητα στη ζωή της το να επισκεφτεί μια έρημη βραχονησίδα.

6. Οι δανειστές μας δεν είναι «οι διεθνείς κερδοσκόποι». Ο θείος Τάκης αποταμίευε πάντοτε σε Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου, τα θεωρούσε την ασφαλέστερη επένδυση. Τώρα ανησυχεί ότι θα χάσει τις οικονομίες μιας ζωής, αν ισχύσει «κούρεμα» 50% και για τους ιδιώτες. Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου έχουν όλες οι ελληνικές Τράπεζες και τα αγόρασαν με τις καταθέσεις όλων μας. Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου έχει και το Ταμείο Σιδηροδρομικών της Ολλανδίας και το Ταμείο Ψαράδων της Νορβηγίας. Αν κάποιος από αυτούς είναι «διεθνής κερδοσκόπος», γιατί δεν είναι και οι υπόλοιποι; Η αλήθεια είναι ότι κανείς τους δεν είναι κερδοσκόπος, απλά το Ελληνικό Δημόσιο είναι μπαταχτσής.

Αν όλα τα παραπάνω άρχιζαν να γίνονται αυτονόητες αλήθειες για μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ίσως ήμουν αισιόδοξος. Βλέπω όμως ότι όλα τους είναι παρεξηγημένα, υπό το βάρος μακρόχρονης και πολυμέτωπης αριστερής προπαγάνδας. Και είμαι απαισιόδοξος, διότι στόχος της προπαγάνδας είναι να γίνουμε Κούβα ή Βόρεια Κορέα. Και διαφαίνεται πλέον δυστυχώς πως ο στόχος είναι κοντά.

Δημοσιεύτηκε στο: maga.gr

Η συρρίκνωση του κράτους αντίδοτο στην κρίση

«Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης δημιουργείται επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει επιλέξει την συνταγή των φόρων και όχι της μείωσης του κράτους»

 

EMEA: Ποια είναι σε γενικές γραμμές η πρότασή σας για την έξοδο της Ελλάδας από τη βαθιά οικονομική κρίση ώστε να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης; Μπορούμε να επιβιώσουμε εντός του ευρώ;

Κ. Λυμπουρίδης: Καταρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε στα αίτια της κρίσης. Η Ελλάδα δεν βυθίστηκε στην οικονομική κρίση επειδή η χρηματοπιστωτική της αγορά είναι αρρύθμιστη, ή επειδή κατέρρευσαν οι Τράπεζές της, όπως συνέβη αλλού. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι επί πάρα πολλά χρόνια ο Δημόσιος Τομέας της καταναλώνει πολλά περισσότερα από αυτά που εισπράττει, και το κενό αυτό καλυπτόταν με δανεισμό.

Η λύση λοιπόν είναι είτε να αυξήσουμε τα έσοδά μας, ώστε να φτάσουν τα έξοδα, είτε να μειώσουμε δραστικά τα έξοδα στο επίπεδο των εσόδων. Η πρώτη συνταγή είναι φόροι, η δεύτερη συρρίκνωση του Κράτους. Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, που αναφέρετε, δημιουργείται επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει επιλέξει την πρώτη συνταγή. Φόροι, κι άλλοι φόροι, που κλείνουν επιχειρήσεις, στύβουν την παραγωγική δραστηριότητα και δημιουργούν απώλεια εσόδων, αντί για αύξηση.

Γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας επέλεξε την πρώτη συνταγή, και όχι τη δεύτερη, την οποία εμείς επίμονα προτείνουμε; Για τον απλούστατο λόγο ότι αν συρρικνωθεί το Κράτος, θα πρέπει να απολυθεί πλήθος αργόμισθων και μη παραγωγικών υπαλλήλων, οι οποίοι όμως προσελήφθησαν σε αυτό από τα ίδια τα κόμματα! Αν λοιπόν τα κόμματα κάνουν αυτό που πρέπει, να συρρικνώσουν το Κράτος, θα πρέπει να τα βάλουν με τον ίδιο τους τον εαυτό!

Η απάντησή μου λοιπόν είναι ότι πρέπει απαραίτητα και άμεσα να συρρικνώσουμε το Κράτος. Αν δεν μπορεί αυτό να γίνει από το παρόν κομματικό σκηνικό, να το αλλάξουμε επειγόντως! Τέλος, πιστεύω ακράδαντα ότι αν κάνουμε το σωστό, μπορούμε να επιβιώσουμε εντός του ευρώ. Το αντίθετο είναι λαϊκισμός και συνταγή καταστροφής.

Σημειώστε ότι καταφέρνουν να επιβιώσουν στο ευρώ χώρες όπως η Σλοβενία, που ως το 1989 ανήκε στη Γιουγκοσλαβία, ή η Εσθονία, που ως το 1990 ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Πώς το κατάφεραν; Μα… συρρικνώνοντας την παρέμβαση του Κράτους στην οικονομία!

ΕΜΕΑ: Από τη «φαρέτρα» της κυβερνητικής πολιτικής για την αντιμετώπιση το οικονομικού προβλήματος βλέπουμε ότι απουσιάζει άμεση δράση για την πάταξη της φοροδιαφυγής, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει πολύτιμους πόρους. Πώς βλέπετε αυτή την αδράνεια και τι προτείνει η «Δράση» για την πάταξη του προβλήματος;

Κ. Λυμπουρίδης: Η φοροδιαφυγή είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα, που αφορά και την Παιδεία, τη σχέση εμπιστοσύνης Κράτους-Πολίτη, και πολλά άλλα τα οποία χτίζονται με μακρόχρονη προσπάθεια.

Θα σας ξαναπώ ότι και η πλήρης πάταξη της φοροδιαφυγής δεν θα ήταν λύση του σημερινού προβλήματος, γιατί η ελληνική οικονομία συνολικά, παρά την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες, συνολικά λοιπόν η ελληνική οικονομία πληρώνει φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ πολύ κοντά στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την τρέχουσα κρίση, θα σας έλεγα ότι για τη μείωση και σταδιακή εξάλειψη της φοροδιαφυγής πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: πρώτον, να υιοθετηθεί ένα απλό και σταθερό φορολογικό πλαίσιο, που δεν θα αλλάζει 4-5 φορές το χρόνο. Δεύτερον, να υιοθετηθεί μια από τις λύσεις που έχουν επιλέξει άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Εγώ θα σας πρότεινα τη λύση του πλήρους περιουσιολογίου.

Σκεφτείτε το ως ένα εκτεταμένο «Ε9», όπου εκτός από τα ακίνητα θα δηλώνονται οι καταθέσεις, τα χρεώγραφα, οι επενδύσεις κάθε φυσικού προσώπου κάθε χρόνο. Αντιλαμβάνεστε ότι η σύγκριση της διαχρονικής εξέλιξης της περιουσίας με το εισόδημα κάθε φορολογούμενου θα μας οδηγούσε εύκολα στη φοροδιαφυγή. Δεν θα μπορούσε κανείς να δηλώνει εισόδημα 20.000 το χρόνο και η περιουσία του να αυξάνεται κατά 200.000 ετησίως…

ΕΜΕΑ: Πώς βλέπετε την συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ για τη μεταβατική κυβέρνηση;

Κ. Λυμπουρίδης: Η συνεργασία θα μπορούσε να είναι μια λύση για το αδιέξοδο, στο οποίο βρισκόμαστε, υπό τον όρο ότι αντιλαμβάνονται και οι δυο το πρόβλημα και είναι διατεθειμένοι και οι δυο να συμβάλουν στη λύση. Φοβούμαι ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν.

Οι περισσότεροι βουλευτές και στελέχη των δύο κομμάτων δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, αλλά και ότι δεν έχουν καμία διάθεση να στηρίξουν αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να σώσουν τη χώρα. Αγωνία τους είναι να διασωθούν πολιτικά οι ίδιοι, γι’ αυτό και είχαμε τη γελοιότητα των διεργασιών που όλοι ζήσαμε μέχρι να οριστεί νέα Κυβέρνηση.

ΕΜΕΑ: Τελικά η λύση στο οξύ πολιτικό- κοινωνικό πρόβλημα που έχει προκύψει είναι οι εκλογές;

Κ. Λυμπουρίδης: Οι εκλογές είναι η υπέρτατη δημοκρατική διαδικασία, αλλά δεν είναι ούτε παιχνίδι ούτε θεραπεία για τα πάντα. Ειδικά για σήμερα, προσωπική μου άποψη είναι ότι θα είχαν καταστροφικές συνέπειες, ανάλογες με εκείνες που είχαν οι εκλογές που έγιναν όταν η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν σε εξέλιξη.

ΕΜΕΑ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετεξελιχθεί σε ένα «ταγκό για δύο» όπου οι κύριοι Μέρκελ- Σαρκοζί ορίζουν τις εξελίξεις. Πιστεύετε ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, έχει μέλλον το κοινό ευρωπαϊκό όραμα;

Κ. Λυμπουρίδης: Η Γαλλία και η Γερμανία πάντοτε όριζαν τις εξελίξεις, λόγω του βάρους των κρατών τους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό μπορεί να αλλάξει, αν και άλλα, περιφερειακά κράτη, αντιληφθούν τις διεθνείς εξελίξεις, πιστέψουν ότι η μόνη λύση για ευημερία στην ήπειρό μας είναι η εμβάθυνση της ενοποίησης και εργαστούν θερμά σε αυτή την κατεύθυνση.

Πιστεύω ότι με καθαρό μυαλό και χωρίς πολιτικαντισμούς, η Ευρώπη θα βγει από την κρίση πιο ενωμένη. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο της απαξίωσης του ευρωπαϊκού οράματος, της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, κ.λπ., εξελίξεις άσχημες, προς τις οποίες δυστυχώς η Ελλάδα συμβάλλει με το να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών.

 

Δημοσιεύτηκε στο: emea.gr

Λιρέτα Εξαρχείων, Εσκούδο Αμπελοκήπων

(Ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας)

Από το κίνημα των αγανακτισμένων της περασμένης άνοιξης ξεπήδησε μια (επιτρέψτε μου την κακιά λέξη: φιλελεύθερη) ιδέα. Το ιδιωτικό νόμισμα. Στις απέραντες ώρες δημόσιας διαβούλευσης στα σπασμένα και χρυσοπληρωμένα μάρμαρα της Πλατείας Συντάγματος, κάποιοι πρότειναν να εισαχθεί ένα είδος νομίσματος, με το οποίο θα συναλλάσσονταν μεταξύ τους όσοι πολίτες επιθυμούσαν, αγοράζοντας και πουλώντας υπηρεσίες μεταξύ τους. Τα πλεονεκτήματα εμφανή: καμία συναλλαγή με το Κράτος, καμία φοροδοσία, κανένας δημόσιος υπάλληλος, κανένας έλεγχος. Εξαιρετική ιδέα! Και είδεν ο λαός ότι καλόν να λείπει το κράτος, ημέρα πρώτη.

Εισήχθη λοιπόν η Λιρέτα Εξαρχείων και οι πολίτες άρχισαν να συναλλάσσονται. Όλοι πήραν μια αρχική ποσότητα «νομίσματος» και τιμολογούσαν ελεύθερα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που εμπορεύονταν. Όλα κυλούσαν ωραία και όλο και περισσότερος κόσμος ζητούσε να συμμετάσχει στο εγχείρημα. Σε κάποιους όμως μπήκε η ιδέα: ποιος εκδίδει το νέο νόμισμα που κυκλοφορεί; Και σε τι ποσότητες; Και σε ποιους το δίνει; Και ζητήθηκε διαφάνεια στη διαδικασία αυτή και ορίστηκε κάποιος υπεύθυνος να χειρίζεται αυτά τα θέματα και να λογοδοτεί. Του έδωσαν και ένα τραπέζι για να βάζει επάνω τα χαρτονομίσματα που εκδίδει και μοιράζει στους συμμετέχοντες, και για το λόγο αυτό τον ονόμασαν «Τράπεζα». Και είδεν ο λαός ότι χρήσιμον η Τράπεζα, ημέρα δευτέρα.

Μετά τα Εξάρχεια που εισήγαγαν τη Λιρέτα, οι κάτοικοι των Αμπελοκήπων υιοθέτησαν το Εσκούδο. Ο υπεύθυνος έκδοσης όμως ήταν λίγο επιρρεπής σε παρασπονδίες και εξέδιδε μαζικά εσκούδα, τα οποία μοίραζε σε φίλους και γνωστούς, πιστεύοντας ότι δεν θα τον πάρει κανείς χαμπάρι. Όντως, κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι, αλλά πολύ σύντομα κυκλοφορούσε τόσο χρήμα, που οι συμμετέχοντες τιμολογούσαν όλο και πιο ακριβά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσέφεραν, ενώ αυτοί που είχαν στα χέρια τους το «έξτρα» χρήμα, δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να το σκορπάνε με ευκολία. Το χειρότερο όμως ήταν ότι, ενώ μια Λιρέτα Εξαρχείων ανταλλάσσονταν στα ανταλλακτήρια του Κολωνακίου 1 προς 1, πολύ σύντομα έφτασε να αντιστοιχεί σε δύο Εσκούδα, οπότε και ο πονηρός Τραπεζίτης κατάλαβε ότι έκανε μια τρύπα στο νερό. Και είδεν ο λαός ότι χρήμα βγαίνει όταν παράγεις και όχι όταν το τυπώνεις, γιατί αλλιώς προκαλείται πληθωρισμός και υποτίμηση. Ημέρα τρίτη.

Οι κάτοικοι των Αμπελοκήπων είχαν την ιδέα να διοχετεύσουν το επιπλέον χρήμα σε κοινά έργα και πολιτικές. Εισήγαγαν και φόρο: όποιος συναλλασσόταν σε Εσκούδο, πλήρωνε 10% σε ένα κοινό ταμείο, από το οποίο πληρώνονταν αυτοί που τους μάζευαν, συν αυτοί που επιτηρούσαν τη δημόσια τάξη στους Αμπελόκηπους. Σύντομα συνέφερε περισσότερο να κόβεις βόλτα στην Πανόρμου και την Αλεξάνδρας και να πληρώνεσαι από το να σπας το κεφάλι σου να βρεις τι μπορεί να θέλει να αγοράσει κάποιος άλλος (και να σου παίρνουν και 10%). Αυτοί που έκοβαν βόλτα αυξάνονταν, κάποιοι που είχαν ωραίες ιδέες μετακόμισαν στα Εξάρχεια. Πλέον μια Λιρέτα Εξαρχείων αγόραζε τρία Εσκούδα Αμπελοκήπων. Και είδεν ο λαός ότι κακόν η υπερφορολόγηση, γιατί μειώνει την ανταγωνιστικότητα, προκαλεί φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδηγεί σε διολίσθηση. Ημέρα τετάρτη.

Ένας ταξιτζής στην πλατεία Εξαρχείων ξεκίνησε να δέχεται Λιρέτες. 2 το χιλιόμετρο. Άμεσα βρέθηκε δεύτερος που πρόσφερε κούρσα με 1,80. Εμφανίστηκε τρίτος με 1,70. Τέταρτος με 1,69 και δωρεάν μεταφορά αποσκευών. Ο πρώτος που ζητούσε δύο λιρέτες τις έκανε 1,68 και πρόσφερε και wi-fi στο όχημα. Σύντομα ένα σωρό ταξιτζήδες δέχονταν Λιρέτες με όλο και καλύτερους όρους σε όλο και καλύτερες τιμές. Οι κάτοικοι των Αμπελοκήπων από την άλλη, επέτρεψαν σε 5 ταξιτζήδες να συναλλάσσονται σε Εσκούδα με τους παρακάτω όρους: να πληρώσουν 300 Εσκούδα προκαταβολικά στο κοινό ταμείο (που πλήρωνε αυτούς που έκαναν βόλτα στην Αλεξάνδρας), να βάψουν τα οχήματά τους κόκκινα και να έχουν κοινό τιμολόγιο 3 Εσκούδα το χιλιόμετρο. Βρέθηκαν 5 που υπολόγισαν ότι με 100 χιλιόμετρα ξεχρέωναν και μετά έχουν τρελό κέρδος. Σύντομα ένας σκέφτηκε ότι αντί να κυνηγάει το χιλιόμετρο, μπορεί να δώσει σε κάποιον την άδεια ζητώντας 500 Εσκούδα. Βρέθηκε ένας άνεργος και τα έδωσε, σύντομα και δεύτερος έδωσε 600, γιατί υπολόγισε και αυτός ότι με 200 χιλιόμετρα ξεχρεώνει και μετά έχει τρελό κέρδος. Οι κάτοικοι των Αμπελοκήπων σύντομα διαπίστωσαν ότι τα ταξί ήταν ακριβά και βρόμικα και οι οδηγοί τους αγενείς και πλούσιοι, καθώς το κέρδος τους δεν ήταν τόσο από την πελατεία, όσο από την αγοραπωλησία αδειών που άνθιζε. Και είδεν ο λαός ότι κακόν το κλειστό επάγγελμα: διατηρεί υψηλές τιμές και κακή ποιότητα υπηρεσιών. Ημέρα πέμπτη.

Τα πράγματα στους Αμπελόκηπους χειροτέρευαν. Πολλοί μετακόμιζαν πλέον στα Εξάρχεια. Οι τηρούντες την τάξη με τις βόλτες τους έπρεπε να πληρωθούν, αλλά πλέον οι φόροι δεν ήταν αρκετοί. Έκτακτη συνέλευση αποφάσισε να αυξηθεί ο φόρος στο 20% και να συστηματοποιηθούν οι έλεγχοι. Με διπλό συντελεστή περίμεναν διπλά έσοδα, αλλά πλέον μετακόμιζαν τόσοι πολλοί στα Εξάρχεια, που η αύξηση στα έσοδα ήταν 3%, που μόλις επαρκούσε για την πρώτη ώρα πλαστής υπερωριακής βόλτας. Πλέον οι τηρούντες την τάξη έμπαιναν στα μαγαζιά και έλεγχαν κάθε συναλλαγή σε Εσκούδο, μην τυχόν και κάποιος δεν πληρώνει φόρο. Το να συναλλάσσεσαι σε Εσκούδα ήταν πλέον ανυπόφορο. Εκτός από το ότι σου έφευγε αυτόματα 20%, είχες να αντιμετωπίσεις και τη βία του ελεγκτή, που φυσικά ήθελε να βγάλει το μισθό του. Και το χειρότερο: για να περιοριστεί η ροή προς τα Εξάρχεια, η Συνέλευση αποφάσισε να την απαγορεύσει και να πληρώνει και 10 ροπαλοφόρους να επιτηρούν την απαγόρευση. Και είδεν ο λαός ότι κακόν η υπερφορολόγηση, καθώς οδηγεί σε βία. Και εκτίμησαν την ελευθερία μετακίνησης (ανοικτή κοινωνία) και οικονομικής δραστηριότητας (ελεύθερη αγορά). Ημέρα έκτη.

Την έβδομη μέρα οι ομάδες έκδοσης νομισμάτων μαζεύτηκαν πάλι στο Σύνταγμα. Το εγχείρημα έκδοσης νομίσματος τούς είχε διδάξει πολύ γρήγορα τι καλό είναι το λίγο Κράτος, σε τι χρησιμεύει μια τράπεζα, πόσο κακός είναι ο πληθωρισμός, η υποτίμηση, η υπερφορολόγηση, τα κλειστά επαγγέλματα, η κρατική βία.

Εξακολουθούσαν να είναι αγανακτισμένοι, αλλά πλέον για άλλους λόγους…

Οι πυραμίδες των Ελλήνων

Οι Έλληνες έχουμε πετύχει μια υψηλή εξειδίκευση στις πυραμίδες. Δεν εννοώ τα τεράστια πυραμιδοειδή κτίσματα της Αιγύπτου, που κάποιοι ευφάνταστοι προγονόπληκτοι προσπαθούν να αποδώσουν στους Αρχαίους προπάτορές μας με την ισχυρή πεποίθηση ότι, αν αυτό αποδειχθεί, θα αλλάξει ο ρους της παγκόσμιας ιστορίας. Εννοώ τις χρηματοοικονομικές πυραμίδες, αυτές που χτίσαμε στη σύγχρονη εποχή και με τις οποίες αποδείξαμε στην Υφήλιο ότι είναι δυνατόν να επιτευχθεί το ιδανικό του Νεοέλληνα, το να ζεις δηλαδή χωρίς να δουλεύεις.

Οι πυραμιδοειδείς απάτες βασίζονται στη λογική ότι ένας, αυτός που είχε την «ιδέα», βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και πουλάει την «ιδέα» του σε μια παρέα άλλων, οι οποίοι στέκονται πιο κάτω από αυτόν στην «πυραμίδα», και οι οποίοι μεταπωλούν την ιδέα σε κάποιους άλλους, οι οποίοι βρίσκουν ακόμη περισσότερους, κοκ. Το σύστημα φυσικά δουλεύει όσο υπάρχουν κορόιδα να επανδρώνουν μια όλο και ευρύτερη βάση της πυραμίδας, «σκάει» όμως όταν δεν μπορούν να βρεθούν άλλοι. Και δεδομένου ότι ο πληθυσμός της γης είναι πεπερασμένος, και η πιο έξυπνη πυραμιδοειδής απάτη είναι μαθηματικά καταδικασμένη κάποια στιγμή να καταρρεύσει.

Οι ελληνικές πυραμίδες συνιστούν μια εκδοχή της παραπάνω απλής απάτης, η οποία συνδυάζει κομματική διοίκηση στην κορυφή, ελάχιστη εργασία, μηδενική καινοτομία, παχυλούς μισθούς και μετακύλιση του τεράστιου κόστους σε ολόκληρη την κοινωνία, που αποτελεί τη βάση της πυραμίδας.

Δείτε, για παράδειγμα, την ΕΡΤ. Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο διευθύνων σύμβουλος, κομματικό στέλεχος του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και παχυλά αμειβόμενος. Παρακάτω, Διοικητικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου ορίζονται από το κυβερνόν κόμμα. Πιο κάτω, χιλιάδες καλοπληρωμένοι υπάλληλοι, δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και κομματικής προελεύσεως. Όλοι αυτοί πραγματώνουν το έργο της «δημόσιας ραδιοτηλεόρασης», δαπάναις της βάσης της πυραμίδας, 10 εκατομμυρίων δηλαδή κορόιδων που πληρώνουν 300 εκατομμύρια ευρώ υποχρεωτική εισφορά μέσω ΔΕΗ για την ΕΡΤ.

Άλλο παράδειγμα, ο ΟΣΕ. Στην κορυφή της πυραμίδας, όπως και στην πυραμίδα της ΕΡΤ, κομματικά διορισμένη, καλοπληρωμένη διοίκηση. Από κάτω, χιλιάδες αργόμιθοι υπάλληλοι, οι περισσότεροι βασικής εκπαίδευσης, εισπράτουν μισθούς που θα ζήλευε ο επιστήμων γιατρός του ΕΣΥ, ενώ ολόκληρη η πυραμίδα του ΟΣΕ, με το μηδαμινό μεταφορικό έργο (που έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα εκτελείται από τα ΚΤΕΛ και τα φορτηγά) παράγει 1 δις ευρώ ζημιές το χρόνο. Στη βάση της πυραμίδας, πάλι 10 εκατομμύρια δυστυχείς φορολογούμενοι, καθένας από τους οποίους πρέπει να πληρώνει 100 ευρώ το χρόνο απλά… για να υπάρχει ο ΟΣΕ!

Μήπως δεν είναι πυραμίδα οι δήμοι; Ο Δήμος Αθηναίων για παράδειγμα, εισπράττει δημοτικά τέλη και φόρους από πάνω από 500.000 Αθηναίους (τα κορόιδα στη βάση της πυραμίδας) τα οποία σκορπάει σε μισθούς υπαλλήλων καθαριότητας, χωρίς να πετυχαίνει καθαρή πόλη, σε μισθούς δημοτικών αστυνομικών, χωρίς να κατορθώνει την τήρηση των νόμων, αλλά και σε πλειάδα εταιριών, όπως ραδιόφωνο, μεσιτεία ασφαλίσεων (!), κ.ά. Και στην κορυφή της πυραμίδας, πάλι κομματικός δήμαρχος με κομματικό επιτελείο αντιδημάρχων, διευθυντών δημοτικών επιχειρήσεων, κλπ.

Ακόμα και η Αγροτική Τράπεζα είναι μια πυραμίδα. Η μόνη ελληνική τράπεζα που απέτυχε στα πρόσφατα stress tests είναι συνάμα η μόνη κατά πλειοψηφία κρατική (τυχαίο; δε νομίζω…). Και εδώ κομματικά διορισμένη διοίκηση (να θυμίσω ότι ο προηγούμενος διοικητής της ήταν… κουμπάρος του πρωθυπουργού), η οποία χρησιμοποιεί το ίδρυμα για διάφορες εξυπηρετήσεις προς τους αγρότες-ψηφοφόρους… Επίσης, είναι η μόνη τράπεζα της οποίας το κράτος εγγυάται τις καταθέσεις κατά 100%, αλλά και η μόνη που τις χρησιμοποιεί για να… δανείζει το κράτος! (τα stress tests την «έκοψαν» διότι κατείχε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου ίσα με… 8 φορές τα κεφάλαιά της!). Ο ορισμός της πυραμίδας! Και πάλι στη βάση της πυραμίδας αυτής 10 εκατομμύρια κορόιδα, θα κληθούν σε λίγες εβδομάδες να συμμετάσχουν στην αύξηση κεφαλαίου της… για να μην κλείσει!

Τόσες πολλές πυραμίδες γύρω μας, και όλες με κοινό χαρακτηριστικό τη βάση των 10 εκατομμυρίων κορόιδων και την κορυφή των κομματικών απατεώνων που «πούλησαν την ιδέα». Θυμηθείτε ότι όλες οι «πυραμίδες» λειτουργούν όσο οι από κάτω τρώνε το παραμύθι των από πάνω (κρατική ραδιοτηλεόραση, εθνικοί σιδηρόδρομοι, κρατικός τραπεζικός πυλώνας). Αλλά και ότι όλες σκάνε όταν δεν υπάρχει πια βάση να πληρώσει…