Καθώς ο νέος Υπουργός Υποδομών και Δικτύων επιθυμεί τη ρύθμιση της αγοράς ταξί βάσει πληθυσμιακών κριτηρίων, πιστεύω ήρθε η ώρα να ρυθμίσουμε και την αγορά καφετέριας παρομοίως. Ο επισκέπτης της Αθήνας αλλά και των άλλων επαρχιακών πόλεων ενδεχομένως να παρατηρήσει πολλά ταξί στους δρόμους, σίγουρα όμως δεν θα διαφύγει της προσοχής του ότι σε κάθε γωνία, σε κάθε πλατειούλα, σε κάθε πεζοδρόμιο, υπάρχουν τραπεζάκια μιας καφετέριας, οι ιδιοκτήτες των οποίων κερδοσκοπούν έναντι αυτών που θέλουν να πιουν τον καφέ τους.
«Δεν πρόκειται να εφαρμόσουμε μια πολιτική του τύπου, ότι όποιος θέλει όποτε θέλει παίρνει μια άδεια ταξί», δήλωσε ο κ. Βορίδης, στοχεύοντας προφανώς στην προστασία του κοινωνικού συνόλου. Δεν μας εξηγεί όμως γιατί η αγορά καφετέριας αφήνεται αρύθμιστη. Γιατί «όποιος θέλει όποτε θέλει» μπορεί να ανοίξει καφετέρια, αλλά όχι να πάρει άδεια ταξί; Για ποιο λόγο η τιμή του καφέ διαμορφώνεται ελεύθερα από τους κερδοσκόπους και δεν ορίζεται και αυτή από το προστατευτικό χέρι του κράτους;
Πρόκειται περί προφανούς αδικίας που θα πρέπει άμεσα να διορθωθεί. Το αρμόδιο Υπουργείο θα πρέπει να ορίσει, βάσει πληθυσμιακών κριτηρίων, πόσες καφετέριες μπορούν να υπάρχουν ανά χίλιους κατοίκους και να χορηγεί τις αντίστοιχες άδειες. Κατόπιν, συνεκτιμώντας τη λιανική τιμή πώλησης καφέ, το μέσο ενοίκιο καφετέριας, το μέσο μεροκάματο, θα οριστεί ενιαία τιμή για κάθε τύπο καφέ (εσπρέσο, καπουτσίνο, φραπέ), ώστε να διασφαλιστεί ότι κανείς δεν κερδοσκοπεί. Να δούμε επιτέλους στις μικρές αγγελίες «πωλείται άδεια καφετέριας».
Όταν τελειώσουμε με τις καφετέριες, να πιάσουμε τους οδοντιάτρους. Έχουμε, λέει, πάρα πολλούς. Πρέπει να εξοριστούν τουλάχιστον οι μισοί. Α, και ενιαία τιμή σφραγίσματος γομφίου!
Κωστής Λυμπουρίδης 