Ήταν 1204. Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σπαρασσόταν από εσωτερικές έριδες σε βαθμό εμφυλίου πολέμου. Φατριάρχες έπαιρναν τις φατρίες τους και αποστατούσαν. Ενδιαφέρονταν μόνο για το συμφέρον της φατρίας τους και τρώγονταν με όλους τους άλλους. Στόχος τους η πρωτοκαθεδρία στην «ανίκητη Αυτοκρατορία». Ο γιος του εκθρονισμένου αυτοκράτορα έφτασε στο σημείο να πείσει τους Σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας να παρεκκλίνουν της πορείας τους και αντί για την Ιερουσαλήμ να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη.
Φατριάρχες, συμφεροντολόγοι, προδότες, κοντόφθαλμοι ηγετίσκοι κατόρθωσαν να πριονίσουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν με κατάληξη την 12η Απριλίου 1204, όταν οι Σταυροφόροι έμπαιναν στην πλουσιότερη Πόλη του τότε γνωστού κόσμου και κατέστρεφαν και λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Η λαϊκή συνείδηση όμως, ω του θαύματος, ποτέ δεν τους χρέωσε αυτή την καταστροφή. Ποτέ δεν καταλογίστηκαν ευθύνες στο Λέοντα Σγουρό που απέσπασε την Πελοπόννησο, στο Λέοντα Γαβαλά, που έκανε φέουδό του τη Ρόδο, στους Τραπεζούντιους που αποσπάστηκαν, στη Σμύρνη που σήκωσε δικό της μπαϊράκι. Ούτε καν στον έκπτωτο πρίγκηπα Αλέξιο, που οδήγησε τους Σταυροφόρους στην Πόλη, μήπως και έτσι επανακτήσει το θρόνο του. Και όμως, η κοινή γνώμη πείστηκε ότι υπεύθυνος της καταστροφής ήταν… ο Πάπας. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ είχε καταδικάσει αυστηρά την εκτροπή της Σταυροφορίας από το στόχο της, αλλά αυτό ήταν μάλλον μικρή λεπτομέρεια για το λαό… Σε τέτοιο σημείο μάλιστα έγινε κοινή πεποίθηση η ευθύνη του Πάπα για τα έκτροπα του 1204, ώστε όταν 800 χρόνια αργότερα ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ επισκέφθηκε την Αθήνα, βρέθηκε ενώπιον της απαίτησης να ζητήσει συγγνώμη!
Ήρθε το 2009. Μετά από 30 χρόνια λαϊκισμού, διαφθοράς και αδιάληπτου πανηγυριού με κοινοτικά χρήματα, στο σώμα του ελλαδικού κρατιδίου ασελγούν και πάλι φατρίες. Δημόσιοι υπάλληλοι, φαρμακοποιοί, δημοσιογράφοι, συμβολαιογράφοι, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, οχυρωμένοι στο κάστρο της φατρίας τους, αδιαφορούν για το κοινό καλό και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αρμέγουν όσο μπορούν τη νέα «ανίκητη Αυτοκρατορία», το κρατικό χρήμα, δηλαδή το χρήμα όλων των υπολοίπων. Ο θάνατός σου-η ζωή μου και, το κυριότερο, με δανεικά.
Φατριάρχες, συμφεροντολόγοι, προδότες, κοντόφθαλμοι ηγετίσκοι κατόρθωσαν και πάλι να πριονίσουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν με κατάληξη την 23η Απριλίου 2010, οπότε η Ελλάδα παραδέχθηκε ότι δεν γίνεται πλέον να δανείζεται από τις αγορές και αποδέχθηκε όλους τους όρους των δανειστών της (και τα συνεπακόλουθα σκληρά μέτρα). Αλλά, ω του θαύματος, και πάλι η κοινή γνώμη δεν καταλόγισε τις ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους. Ποτέ δεν καταλογίστηκαν ευθύνες στη φατρία των δημοσιογράφων, της οποίας οι συντάξεις διά νόμου πληρώνονται με το αγγελιόσημο, μια υποχρεωτική εισφορά επί της διαφήμισης, που την πληρώνουμε όλοι μας. Ποτέ δεν καταλογίστηκαν ευθύνες στη φατρία της ΕΡΤ, που εισπράττει 300 εκ. ευρώ ετησίως από τα ελληνικά νοικοκυριά για να συντηρεί τους κομματικούς στρατούς των υπαλλήλων της. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι για την καταστροφή μπορεί να ευθύνεται το γρηγορόσημο που δώσαμε εμείς οι ίδιοι στην πολεοδομία, η μίζα που δώσαμε στην εφορία, το δωράκι που δώσαμε στον πολιτικό που μας διόρισε τον γιο, κοκ. Όχι, ποτέ. Η κοινή γνώμη είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι υπαίτιοι της καταστροφής είναι η Μέρκελ, το ΔΝΤ και ο διεθνής καπιταλισμός. Η πρώτη φούσκα που έσκασε στη διεθνή οικονομία, αυτή των ακινήτων στις ΗΠΑ, ήταν βέβαια αποτέλεσμα μιας μη καπιταλιστικής πολιτικής παροχής στέγης σε όλους, μέσω δανεισμού ακόμη και προς κοινωνικά στρώματα των οποίων η μόρφωση και συνεπακόλουθα το αποτέλεσμα της εργασίας δεν επαρκούσε να εξυπηρετήσει τέτοιο ύψος πίστωσης. Αλλά αυτό ήταν μάλλον μικρή λεπτομέρεια για το λαό… Που μάλλον θα τους το κρατήσει για καμιά 800αριά χρόνια, μέχρι να ζητήσουν συγγνώμη…
Κάθε έθνος, κάθε κοινωνία, έχει δικαίωμα να δημιουργεί μύθους και να ζει μέσα σε αυτούς. Πόσο μάλλον η Ελλάδα! Πάντως, κάπου κάτω από το μύθο, αν ψάξουμε αρκετά, υπάρχει και η ιστορική αλήθεια…
Ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος
Κωστής Λυμπουρίδης 