Τα τελευταία πολλά χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνηθίζουν να αλλάζουν συχνά ρόλους, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Αυτό συμβαίνει λόγω της μεταξύ τους ιδεολογικής σύγκλισης, αλλά και διότι αμφότεροι γνωρίζουν λίγο-πολύ τόσο την πραγματικότητα, όσο και τις λύσεις.
Η κατάσταση αυτή έχει κωμικοτραγικές προεκτάσεις. Τα δύο κόμματα εξουσίας απαιτούν από τα στελέχη τους να τα ακολουθούν στη συνεχή, εν είδει εκκρεμούς, αλλαγή ρόλων, και όταν αυτά για λόγους στοιχειώδους σοβαρότητας δεν υπακούουν, διαγράφονται. Να θυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ διέγραψε τον κ. Παπαντωνίου όταν μίλησε θετικά για την ιδιωτικοποίηση της Εμπορικής Τράπεζας που είχε ξεκινήσει ο ίδιος και ολοκλήρωσε η ΝΔ ως κυβέρνηση. Αυτό συνέβη διότι το μεν ΠΑΣΟΚ ήταν πλέον αντιπολίτευση και ήταν αντίθετο στις ιδιωτικοποιήσεις, έστω και αν τις ξεκίνησε αυτό, ο δε κ. Παπαντωνίου αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι όφειλε να υποστηρίξει τα ακριβώς αντίθετα με όσα υποστήριζε λίγα χρόνια πριν ως υπουργός, έστω και διακινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί πλήρως. Αντιστοίχως, λίγα χρόνια νωρίτερα, η ΝΔ είχε διαγράψει τους κ. Μάνο, Σουφλιά και Κοντογιαννόπουλο, όταν αυτοί θέλησαν να στηρίξουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ για αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ, νομοσχέδιο που η ίδια η ΝΔ είχε επιχειρήσει ως κυβέρνηση να περάσει και είχε συναντήσει την αντίθεση του ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευσης. Και μάλιστα, όταν η ΝΔ ξαναέγινε κυβέρνηση, έφερε ακριβώς το ίδιο νομοσχέδιο στη Βουλή, μόνο που τώρα αντιδρούσε το ΠΑΣΟΚ…
Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Έτσι σήμερα ζούμε την πλήρη αντιστροφή του 2004. Η κυβέρνηση καταρρέει υπό το βάρος σκανδάλων, διαφθοράς και αδυναμίας να επιλύσει τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Η αντιπολίτευση, επαγγελλόμενη μεγάλες τομές, καλύτερη καθημερινότητα, πάταξη της διαφθοράς, υπερψηφίζεται ως φορέας ελπίδας από απελπισμένους ψηφοφόρους. Πλήρης αντιστροφή ρόλων, αλλά με τα νοικοκυριά απείρως πιο χρεωμένα από το 2004, με την απαισιοδοξία στο «κόκκινο» και με το δημόσιο χρέος σε τέτοια ύψη που ευχόμαστε να είχε μείνει εκεί που ήταν το 2004!
Τι μας περιμένει; Αν το ιστορικό «μοντέλο» συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, σύντομα οι πράσινες ελπίδες θα αποδειχτούν φρούδες, απλό μέσο απόσπασης ψήφου. Σύντομα η κυβέρνηση θα κάνει «απογραφή», για να διαπιστώσει ότι παρέλαβε άδεια ταμεία και θα δηλώσει ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις, διότι δεν μπορούσε να φανταστεί το χάλι των δημοσίων οικονομικών που παρέλαβε. Τα κομματικά της στελέχη σταδιακά θα ταυτιστούν με το κράτος και θα αρχίσουν να το λυμαίνονται με τρόπο που θα προκαλέσει τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Η αντιπολίτευση θα ανασυνταχθεί, θα καλλωπιστεί και θα είναι πλέον έτοιμη να λάβει την ψήφο δυσαρέσκειας μόλις ξεσπάσουν τα πρώτα κυβερνητικά σκάνδαλα.
Ειλικρινής ελπίδα και ευχή όλων είναι αυτό να μη συμβεί. Αυτό όμως δε γίνεται με ευχολόγια. Το εκκρεμές δύσκολα σταματάει. Κάποια στιγμή πρέπει να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα πολιτών που θα πάψουν να πιστεύουν ότι τα δύο κόμματα εξουσίας είναι λύση. Δεν είναι λύση πλέον να είμαστε παθητικοί θεατές της αλλαγής ρόλων του δικομματικού κατεστημένου. Υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να εμπλακούν με τις μικρές τους δυνάμεις σε αυτό που λέγεται «δημόσιος βίος» και να απαιτήσουν τη σοβαρότητα και τη συνέπεια που επιβάλλεται από την κρισιμότητα των καιρών.
Μόνο η δράση των υπεύθυνων πολιτών είναι η λύση. Αλλιώς, το ιστορικό μοντέλο του εκκρεμούς λέει ότι περί το 2017 θα διαβάζετε εδώ ένα άρθρο περί «πλήρους αντιστροφής του 2009»…
Κωστής Λυμπουρίδης 