Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα αποκρουστικής ιδεολογίας και ακόμα αποκρουστικότερων πρακτικών. Στηρίζεται όμως από μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους, γείτονες και συμπολίτες μας, όχι πάντως εξωγήινους που ήρθαν να την ψηφίσουν και να φύγουν.
Το εξώφυλλο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» την περασμένη εβδομάδα ήταν παρομοίως αποκρουστικό. Κυρίως επειδή αφήνει να σκεφτείς ότι υπήρξε φωτογράφος που έβγαλε ένα σωρό λεφτά φωτογραφίζοντας τον επιθανάτιο ρόγχο του θύματος μιας αποτρόπαιας πράξης. Και πως η εφημερίδα επέλεξε να τον πληρώσει τόσα, διότι υπολόγισε ότι θα βγάλει ακόμη περισσότερα από την αύξηση της κυκλοφορίας της (πράγμα που τελικά δεν αποδείχτηκε λάθος, μια και πούλησε 155.000 φύλλα, έναντι 130.000 την προηγούμενη εβδομάδα…).
Μια μερίδα συμπολιτών μας, βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα παραπάνω γεγονότα, αποζητούν αυτομάτως το παρεμβατικό χέρι του κράτους. Να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή, ζητούν κάποιοι, αν και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται. Να επέμβει ο εισαγγελέας και να αποσυρθεί το Πρώτο Θέμα, ζητούν κάποιοι άλλοι.
Η ενστικτώδης αυτή αντίδραση είναι συνέπεια του ότι αρνούμαστε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Να δούμε ότι ανάμεσα στους 500.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και τους 150.000 αναγνώστες του Πρώτου Θέματος υπάρχουν οικείοι, γείτονές μας, φίλοι, συνάδελφοι, με τους οποίους δεν μπήκαμε στον κόπο να συζητήσουμε, δεν προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε. Τι κάναμε δηλαδή εμείς, ώστε κάποιος να μην ψηφίσει Χρυσή Αυγή, ή να μην αγοράσει το εξώφυλλο που μας ενόχλησε;
Για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, μια μικρή ευθύνη αναλογεί και στον καθένα από εμάς. Το να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και για ό,τι μας ενοχλεί να χτυπάμε παλαμάκια για να έρθει το Κράτος, είναι μεν βολικό, αλλά όχι και αποτελεσματικό. Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο τον καθρέφτη πριν ζητήσουμε την παρέμβαση ενός υπαλλήλου του απρόσωπου «Κράτους». Ας αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, πριν ζητήσουμε να επέμβει κάποιος γραφειοκράτης.
Κωστής Λυμπουρίδης 