Εθνική Στρατηγική κάποιος;

Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος χωρίς καμία δέσμευση προς εταίρους, αλλά φυσικά και χωρίς πακτωλούς επιδοτήσεων και ενισχύσεων. Τι θα έπρεπε να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση;

Μία σχολή σκέψης λέει να αποσυνδεθούμε από τα ισχυρά νομίσματα, να κόψουμε το δικό μας σε όση ποσότητα μας λείπει, να μην πληρώσουμε καθόλου από το χρέος μας και να ζήσουμε στο εξής μόνοι μας. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει η Αργεντινή εδώ και 15 χρόνια, και ακόμα δεν έχει ορθοποδήσει. Το κόψιμο νομίσματος φέρνει πληθωρισμό, ο πληθωρισμός υποτίμηση, η υποτίμηση ξανά πληθωρισμό, αλλά και ελλείψεις.

Η άλλη σχολή λέει ότι ένα σωρό κράτη τα καταφέρνουν χωρίς να αρμέγουν καμία ευρωπαϊκή αγελάδα. Απλώς εκμεταλλευόμενα τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα: άλλοι παράγουν με χαμηλό εργατικό κόστος, άλλοι με υψηλό αλλά ποιοτικότερα, άλλοι επενδύουν στον τουρισμό, άλλοι στη γεωργία. Χρήμα κυκλοφορεί στη διεθνή οικονομία, ο καθένας ψάχνει να βρει τρόπο να το προσελκύσει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως μια Εθνική Στρατηγική για προσέλκυση επενδύσεων. Μόνο έτσι θα έρθει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση. Για να προσελκύσεις όμως επενδύσεις πρέπει να δώσεις ισχυρά κίνητρα: σταθερότητα, ταχεία απονομή δικαιοσύνης, μηδενική διαφθορά και γραφειοκρατία, χαμηλή και σταθερή φορολογία. Ποιος θα το κάνει;

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 19 Ιανουαρίου 2014

Δεν υπάρχει Δημόσιο Χρήμα

Ναι, οι φόροι που καλούμαστε να πληρώσουμε (και την νέα χρονιά) είναι υπερβολικοί, άδικοι, εξοντωτικοί. Πριν όμως υψώσουμε τους τόνους διαμαρτυρίας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθιά μέσα μας πως «δεν υπάρχει Δημόσιο Χρήμα».

Πολλοί δείχνουν να πιστεύουν ότι το χρήμα παράγεται από το κράτος, το οποίο μέσω των δημοσίων έργων και των δημοσίων υπαλλήλων το διοχετεύει στην οικονομία και «την κινεί» (γι’αυτό και ζητούν περισσότερες δημόσιες δαπάνες). Λάθος! Η ροή του χρήματος είναι ακριβώς η αντίστροφη. Το χρήμα, ο πλούτος, παράγεται στην Αγορά. Κάθε αγοραπωλησία, κάθε συναλλαγή, κάνει πλουσιότερα και τα δύο μέρη: όταν μια νοικοκυρά δίνει 1€ και αγοράζει πορτοκάλια, ο μεν παραγωγός κερδίζει επειδή τα πουλάει ακριβότερα από όσο του κόστισε η παραγωγή τους, η δε νοικοκυρά επειδή θεωρεί ότι αξίζουν περισσότερο από το 1€ που πλήρωσε για να τα πάρει (αν η ίδια ποσότητα έκανε 10€ δεν θα τα αγόραζε). Στα εκατομμύρια τέτοιες συναλλαγές που γίνονται καθημερινά, το κράτος βάζει φόρους και έτσι προκύπτει το «Δημόσιο Χρήμα».

Πριν ζητήσουμε να φύγει το μακρύ χέρι του Κράτους από τις καθημερινές μας συναλλαγές και τα εισοδήματά μας, πρέπει να ζητήσουμε με πειστικό και πιεστικό τρόπο να περιορίσει αυτά που ξοδεύει: εκεί πάνε οι φόροι μας. Το έτσι κι αλλιώς δίκαιο αίτημα «όχι άλλοι φόροι» γίνεται ακλόνητο μόνο αν βροντοφωνάξουμε «κλείστε επιτέλους μια άχρηστη Υπηρεσία!».

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 19 Ιανουαρίου 2014