Ολική διαγραφή χρέους, έλεγαν οι λαϊκιστές…

Γερμανικά δικαστήρια ζήτησαν από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γνωματεύσει κατά πόσο οι αγωγές Γερμανών που είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στο PSI του 2012 εμπίπτουν στην κατηγορία «αστικών ή εμπορικών υποθέσεων». Και εκείνο αποφάνθηκε πως εμπίπτουν, και άρα μπορεί να εξετασθεί η ουσία της υπόθεσης. Ενδεχομένως δηλαδή και να καταδικαστεί το Ελληνικό Δημόσιο στην καταβολή αποζημίωσης.

Αν και δεν έχουμε φτάσει εκεί, η απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για το βουνό του χρέους που δημιουργήθηκε σε τρεις δεκαετίες συνεχών κρατικών ελλειμμάτων. Το PSI, η διαγραφή δηλαδή του 53,5% της ονομαστικής αξίας ομολόγων που κατείχε ο ιδιωτικός τομέας (τράπεζες, ταμεία, ιδιώτες, κλπ) ήταν μια λύση ανάγκης, με την οποία οι ιδιώτες επωμίστηκαν ένα μεγάλο κόστος στα πλαίσια της προσπάθειας να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Ήταν μια απόφαση που ελάφρυνε το Δημόσιο Χρέος κατά 100 δις περίπου, αλλά φυσικά με ισόποσο κόστος των ιδιωτών.

Αν ένα κούρεμα 53,5% δημιουργεί τέτοιες επιπλοκές, όπως αυτή η δικαστική απόφαση, αλλά και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που απαιτήθηκε, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες θα ήταν οι συνέπειες μιας μονομερούς διαγραφής του χρέους κατά 100%, όπως ζητούσαν επί τόσα χρόνια οι λαϊκιστές του Σύριζα και των Ανέλ; Και αφού ήταν τόσο εύκολο, γιατί δεν το κάνουν τώρα που έγιναν Κυβέρνηση;

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 14 Ιουνίου 2015

ELA, η κλωστή που μας κρατάει στη ζωή

Το τραπεζικό σύστημα και ολόκληρη η χώρα κρατιούνται στη ζωή αποκλειστικά και μόνο από τον Έκτακτο Μηχανισμό Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τον λεγόμενο ELA. Αυτός τροφοδοτεί τις τράπεζες με ρευστό τους τελευταίους μήνες που οι Έλληνες τραβούν τις καταθέσεις τους, ανήσυχοι από την διαπραγματευτική τακτική της Κυβέρνησης.

Η ΕΚΤ όμως υπακούει σε αυστηρούς κανονισμούς και ήδη κινείται αρκετά οριακά ως προς αυτούς. Έχει μεν απαγορεύσει στις τράπεζες να δανείζουν περαιτέρω το Δημόσιο μέσω εντόκων γραμματίων, συνεχίζει όμως να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους οι ελληνικές τράπεζες ως ενέχυρο έναντι της παροχής ρευστότητας. Και δέχεται αυτά τα ομόλογα χωρίς το κούρεμα που θα επιβαλλόταν από τις τιμές χρεωκοπίας, στις οποίες διαπραγματεύονται στις αγορές.

Η αύξηση του ορίου ρευστότητας κατά 2 δις την περασμένη εβδομάδα συμβάδισε με την αισιοδοξία των ημερών σχετικά με την συμφωνία της Ελλάδας με τους εταίρους. Καθώς όμως τίποτα δεν είναι οριστικό, η κατάσταση εξακολουθεί να κρέμεται από μια κλωστή: αν διαφανεί ξανά ότι πάμε σε αδιέξοδο, ή ότι ενδεχόμενη συμφωνία δεν περνάει από το Κοινοβούλιο, η ΕΚΤ θα πιεστεί εντός των ημερών να κουρέψει την τιμή στην οποία δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο και να κλείσει την στρόφιγγα της ρευστότητας.

Το τι θα ακολουθήσει, ας ευχόμαστε να μην το μάθουμε ποτέ.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 10 Μαΐου 2015

Απόλυτη τραπεζική ασφυξία

Οι τράπεζες πρακτικά είναι νεκρές. Οι καταθέσεις είναι σχεδόν μισές σε σχέση με τις χορηγήσεις, και η διαφορά μεταξύ τους καλύπτεται από τον ELA. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1/8 περίπου των καταθέσεων έχει δανειστεί από τις τράπεζες στο Δημόσιο με τη μορφή Εντόκων Γραμματίων. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι παράλογο να περιμένει κανείς τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας από τις τράπεζες.

Για να αντιστραφεί η πορεία προς την απόλυτη ασφυξία της αγοράς, πρέπει να συμφωνήσει επειγόντως η Κυβέρνηση με τους εταίρους. Ακόμα και αν δεν λέγεται Μνημόνιο, ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι απαραίτητο για να πάψουν να καλύπτονται οι ανάγκες του Δημοσίου από τις καταθέσεις των πολιτών και από τα αποθεματικά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αυτό θα λήξει την πεντάμηνη ήδη αβεβαιότητα και θα δώσει το σύνθημα για επιστροφή των καταθέσεων στις τράπεζες.

Η απομόχλευση των ισολογισμών των τραπεζών, η προσπάθεια δηλαδή μείωσης των χορηγήσεών τους, θα αντιστραφεί πιο μακροπρόθεσμα: όταν αποκατασταθεί η ηρεμία στην αγορά, ξεκινήσουν επενδύσεις και επιστρέψουν οι καταθέσεις σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε να γεφυρωθεί το σημερινό χάσμα καταθέσεων-χορηγήσεων και να αποδεσμευτούμε από τον ELA.

Για κάποιον περίεργο λόγο, η Κυβέρνηση δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τίποτε από αυτά και ιδεοληπτικά επιμένει να κάνει τα ακριβώς αντίθετα.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 26 Απριλίου 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χειροτερέψει την ασφυξία της αγοράς

Η αγορά ασφυκτιά, έχει στεγνώσει εντελώς από ρευστότητα. Λίγο οι ΕΝΦΙΑ και οι λοιποί φόροι, λίγο η προεκλογική αβεβαιότητα, λίγο η παύση πληρωμών από το Δημόσιο, λίγο οι αναλήψεις από τις τράπεζες, όλα μαζί οδήγησαν σε μια κατάσταση όπου κανείς δεν έχει να πληρώσει κανέναν.

Το πρόβλημα κάθε άλλο παρά θα λυθεί σύντομα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφαινόμενος νικητής των αυριανών εκλογών, διατείνεται ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα επαναδιαπραγματευτεί σκληρά, και άλλα ηχηρά παρόμοια, τίποτα από τα οποία όμως δεν θα βγάλει την αγορά από το βαθύ κώμα στο οποίο βρίσκεται σήμερα. Με τα 100 δις ευρώ που είπε πως θα κόψει η κυρία Ραχήλ Μακρή γελάμε ακόμα, μια μονομερής καταγγελία του μνημονίου θα άφηνε την χώρα (πόσο μάλλον την αγορά) ξεκρέμαστη από πλευράς χρηματοδότησης, ενώ οι απίστευτες προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους δημιουργούν, αν τηρηθούν, τόσο τεράστιες ανάγκες στο Κράτος, που για να καλυφθούν θα πρέπει να αυξηθούν οι φόροι.

Η ρευστότητα στην αγορά μπορεί να επανέλθει μακροπρόθεσμα με τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου και των αντίστοιχων φόρων που πνίγουν την αγορά, μεσοπρόθεσμα με εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και προσέλκυση επενδύσεων, βραχυπρόθεσμα δε με την επαναφορά της ηρεμίας στην αγορά και την αποφυγή ακραίας ρητορικής και μονομερών ενεργειών. Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι θα κάνει τα αντίθετα από όλα αυτά και έτσι παραμένω απαισιόδοξος.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 25 Ιανουαρίου 2015

Βγαίνουμε από το τούνελ ή έτσι συμφέρει την Κυβέρνηση να λέει;

Η Κυβέρνηση διαρρέει ότι δεν έχει πια ανάγκη το ΔΝΤ, ότι θα παραιτηθεί από τις τελευταίες του δόσεις και θα βγει στις αγορές. Βγαίνουμε λοιπόν από τα μνημόνια, ή έτσι θέλει να το εμφανίσει η Κυβέρνηση;

Καταρχήν, από άποψη οικονομική, είναι σίγουρο ότι χρειαζόμαστε επιπλέον στήριξη. Με χρέος πάνω από 300 δις και προϋπολογιζόμενους τόκους για το 2015 κάτω από 6δις, σημαίνει ότι σήμερα δανειζόμαστε μεσοσταθμικά με κάτω από 2%. Και έτσι είναι: ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός μάς δανείζει με κάτω από 1%, ενώ το ΔΝΤ με 3,6%.

Οι αγορές δεν υποδέχτηκαν θετικά τις διαρροές αυτές και το spread των ομολόγων ξεπέρασε το 7%. Αυτό σημαίνει ότι αν η Κυβέρνηση αποδεσμευτεί μονομερώς από το ΔΝΤ, θα πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον διπλάσιο επιτόκιο από αυτό που πληρώνει σήμερα. Άρα, για τα 10 δις που θα χρειαστεί το 2015 θα πρέπει να καταβάλει σε τόκους κάπου 400 εκατομμύρια περισσότερα από όσα θα έδινε αν δανειζόταν από το ΔΝΤ. Φαίνεται όμως πως για την Κυβέρνηση 400 εκατομμύρια δεν μετράνε και πολύ, μπροστά στο προεκλογικό σύνθημα «βγήκαμε από τα Μνημόνια» (χωρίς να έχουμε βγει).

Έπειτα, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα γίνονταν, επί της ουσίας δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ούτε απελευθέρωση αγορών, ούτε διευκόλυνση επενδύσεων, ούτε συρρίκνωση του υδροκέφαλου Δημοσίου, ούτε απλοποίηση δομών και διαδικασιών. Πάνω από τέσσερα χρόνια Μνημονίου, και η πολιτική μας τάξη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατόρθωσε να διασώσει ολόκληρο το τερατώδες πελατειακό κράτος που η ίδια δημιούργησε, χωρίς να κάνει ούτε μία ουσιώδη μεταρρύθμιση. Αυτό που κάνει, με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως, είναι αφενός να κοροϊδεύει την Τρόικα ψηφίζοντας «μεταρρυθμίσεις» που κατόπιν δεν εφαρμόζονται και αφετέρου να φορολογεί ό,τι κινείται, περπατά, αναπνέει ή… είναι ακίνητο!

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Κυβέρνηση παίζει ένα επικοινωνιακό παιγνίδι. Προσπαθεί να περάσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι βγαίνουμε από το τούνελ του Μνημονίου, όχι επειδή μπορούμε πια να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά επειδή έτσι την συμφέρει πολιτικά. Φαίνεται ότι στον πολιτικό τους σχεδιασμό έχει ενταχθεί και η προσπάθεια να σκάσει στα χέρια του επόμενου η βόμβα που κρατάνε στα χέρια τους και είναι πια έτοιμη να σκάσει.

Όμως, μεγάλα παιδιά είναι. Έπρεπε να ξέρουν ότι μια βόμβα δε ρισκάρεις ποτέ να σκάσει, γιατί δεν ξέρεις αν μετά την έκρηξη θα μαζεύονται οι ζημιές.

 

Δημοσιεύτηκε στις 17 Οκτωβρίου 2014 στο 4news.gr

Συνταγματικό είναι μόνο το λεφτόδεντρο;

Οι δικαστικοί πρόσφατα αποφάνθηκαν ότι οι περικοπές στους μισθούς τους είναι αντισυνταγματικές, όπως και η μη πρόβλεψη αφορολόγητου στις αποδοχές τους, όπως και οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών, αλλά και οι περικοπές σε όλα τα ειδικά μισθολόγια. Όλα αντισυνταγματικά.

Με το ένα ή το άλλο σκεπτικό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η δικαστική εξουσία δηλώνει ότι το Σύνταγμα είναι ασύμβατο με τη δημοσιονομική κατάρρευση. Ότι αποκλείεται το Κράτος να βρεθεί στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να καλύψει τα έξοδά του από τα φορολογικά έσοδα και να πρέπει ενδεχομένως να αποφασίσει να περιορίσει τα έξοδά του προκειμένου να αποφύγει το φορολογικό στραγγαλισμό των πολιτών. Όχι, κατά τους δικαστές το δημοσιονομικό αδιέξοδο είναι αντισυνταγματικό. Το Σύνταγμα προβλέπει μόνο ευημερία.

Σε τι διαφέρει αυτό από τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ακυρώσει τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο»; Δικαστές και ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι η ευημερία μπορεί να νομοθετηθεί; Και αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει καμιά χώρα στον κόσμο; Το σκεφτήκαμε μόνο εμείς; Και τελικά, τι είναι συνταγματικό σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει δημοσιονομικά; Μόνο το λεφτόδεντρο; Ας κηρύξουμε λοιπόν αντισυνταγματική την πραγματικότητα, ας φυτέψουμε συνταγματικά λεφτόδεντρα, και ας περιμένουμε να βγάλουν καρπούς.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 29 Ιουνίου 2014

«… ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος»

Κάπου το 1994, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είπε πως «ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος». Αφού επί ολόκληρη τη δεκαετία του ’80 έκανε ό,τι μπορούσε για να το γιγαντώσει, τελικά διαπίστωσε με τρόμο το σοβαρό ενδεχόμενο να αφανιστούμε από το χρέος (όπως παραλίγο να συμβεί).

Όσες συζητήσεις γίνονται τώρα για ελάφρυνση του χρέους, επιμήκυνση ή όποια άλλη λύση, δυστυχώς δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει εγκαταλείψει την μοναδική του ικανότητα να παράγει συνεχώς ελλείμματα και χρέος. Οι πολιτικοί μας αντιλαμβάνονται την «ανάπτυξη» ως μια διαδικασία κατά την οποία οι ίδιοι τυπώνουν πληθωριστικό χρήμα (αν έχουμε εθνικό νόμισμα) ή δανείζονται αφειδώς, μοιράζοντάς το κατόπιν εκεί που οι ίδιοι κρίνουν σκόπιμο (συνηθέστατα σε ημετέρους).

Η ριζική λύση για να μην ξαναβρεθούμε σε θέση να μη μπορούμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος είναι η πραγματική ανάπτυξη. Και αυτή δεν θα γίνει με ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή του Κράτους στην παραγωγική διαδικασία, αλλά με απεμπλοκή του. Μείωση της γραφειοκρατίας, ελάφρυνση της φορολογίας, σκληρή τιμωρία της διαφθοράς, αυτή είναι η συνταγή για νέες επενδύσεις, ώστε να αυξηθεί το εθνικό εισόδημα και να μειωθεί το χρέος ως ποσοστό του.

Πρέπει επιτέλους να διακρίνουμε και να ενισχύσουμε τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να το κάνουν πραγματικότητα.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 24 Μαΐου 2014

Πώς θα «πρασινίσουν» τα «κόκκινα δάνεια»;

Υπάρχει μια διαδεδομένη αντίληψη στην ελληνική κοινωνία, η οποία μάλιστα καλλιεργείται και από μερικά κόμματα, ότι τα κόκκινα δάνεια μπορούν να διαγραφούν ή να κουρευτούν εάν υπάρχει πολιτική βούληση. Η πολιτική βούληση όμως δεν είναι αρκετή για τα πάντα. Πρέπει να υπάρχουν και οι αντικειμενικές προϋποθέσεις.

Καταρχήν, τα δάνεια στην Ελλάδα είναι περισσότερα από τις καταθέσεις. Πριν ξεσπάσει η κρίση το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο ακόμη, αλλά στη διάρκεια της κρίσης οι τράπεζες περιορίζουν τα δανειακά υπόλοιπα με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν με τον οποίο συρρικνώνονται οι καταθέσεις. Όταν λοιπόν χονδρικά μια τράπεζα χρωστά (στους καταθέτες) όσα τις χρωστούν (οι δανειολήπτες), πώς μπορεί να έρθει ένας τρίτος (το κράτος) και να «κουρέψει» το βάρος των δανειοληπτών;

Θα μπορούσε, βεβαίως, να το κάνει αυτό το Κράτος, εάν ο Προϋπολογισμός άντεχε να καλύψει τη σχετική ζημιά. Όλοι όμως ξέρουμε ότι τα δημοσιονομικά είναι τόσο οριακά, που κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Όταν λοιπόν κάποιος πολιτικός υπόσχεται «κούρεμα δανείων», η πρώτη ερώτηση του υποψιασμένου πολίτη θα έπρεπε να είναι «και πώς θα καλύψετε την αντίστοιχη ζημιά των καταθετών;».

Στην ερώτηση αυτή οι πολιτικοί δεν έχουν απάντηση. Έχουν συνηθίσει να υπόσχονται και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δεν υπάρχει εύκολη λύση στο πρόβλημα των «κόκκινων δανείων». Μόνη λύση είναι η ανάπτυξη, αλλά γι’αυτήν οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτα!

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 17 Μαΐου 2014

Εθνική Στρατηγική κάποιος;

Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος χωρίς καμία δέσμευση προς εταίρους, αλλά φυσικά και χωρίς πακτωλούς επιδοτήσεων και ενισχύσεων. Τι θα έπρεπε να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση;

Μία σχολή σκέψης λέει να αποσυνδεθούμε από τα ισχυρά νομίσματα, να κόψουμε το δικό μας σε όση ποσότητα μας λείπει, να μην πληρώσουμε καθόλου από το χρέος μας και να ζήσουμε στο εξής μόνοι μας. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει η Αργεντινή εδώ και 15 χρόνια, και ακόμα δεν έχει ορθοποδήσει. Το κόψιμο νομίσματος φέρνει πληθωρισμό, ο πληθωρισμός υποτίμηση, η υποτίμηση ξανά πληθωρισμό, αλλά και ελλείψεις.

Η άλλη σχολή λέει ότι ένα σωρό κράτη τα καταφέρνουν χωρίς να αρμέγουν καμία ευρωπαϊκή αγελάδα. Απλώς εκμεταλλευόμενα τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα: άλλοι παράγουν με χαμηλό εργατικό κόστος, άλλοι με υψηλό αλλά ποιοτικότερα, άλλοι επενδύουν στον τουρισμό, άλλοι στη γεωργία. Χρήμα κυκλοφορεί στη διεθνή οικονομία, ο καθένας ψάχνει να βρει τρόπο να το προσελκύσει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως μια Εθνική Στρατηγική για προσέλκυση επενδύσεων. Μόνο έτσι θα έρθει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση. Για να προσελκύσεις όμως επενδύσεις πρέπει να δώσεις ισχυρά κίνητρα: σταθερότητα, ταχεία απονομή δικαιοσύνης, μηδενική διαφθορά και γραφειοκρατία, χαμηλή και σταθερή φορολογία. Ποιος θα το κάνει;

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 19 Ιανουαρίου 2014

Δεν υπάρχει Δημόσιο Χρήμα

Ναι, οι φόροι που καλούμαστε να πληρώσουμε (και την νέα χρονιά) είναι υπερβολικοί, άδικοι, εξοντωτικοί. Πριν όμως υψώσουμε τους τόνους διαμαρτυρίας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθιά μέσα μας πως «δεν υπάρχει Δημόσιο Χρήμα».

Πολλοί δείχνουν να πιστεύουν ότι το χρήμα παράγεται από το κράτος, το οποίο μέσω των δημοσίων έργων και των δημοσίων υπαλλήλων το διοχετεύει στην οικονομία και «την κινεί» (γι’αυτό και ζητούν περισσότερες δημόσιες δαπάνες). Λάθος! Η ροή του χρήματος είναι ακριβώς η αντίστροφη. Το χρήμα, ο πλούτος, παράγεται στην Αγορά. Κάθε αγοραπωλησία, κάθε συναλλαγή, κάνει πλουσιότερα και τα δύο μέρη: όταν μια νοικοκυρά δίνει 1€ και αγοράζει πορτοκάλια, ο μεν παραγωγός κερδίζει επειδή τα πουλάει ακριβότερα από όσο του κόστισε η παραγωγή τους, η δε νοικοκυρά επειδή θεωρεί ότι αξίζουν περισσότερο από το 1€ που πλήρωσε για να τα πάρει (αν η ίδια ποσότητα έκανε 10€ δεν θα τα αγόραζε). Στα εκατομμύρια τέτοιες συναλλαγές που γίνονται καθημερινά, το κράτος βάζει φόρους και έτσι προκύπτει το «Δημόσιο Χρήμα».

Πριν ζητήσουμε να φύγει το μακρύ χέρι του Κράτους από τις καθημερινές μας συναλλαγές και τα εισοδήματά μας, πρέπει να ζητήσουμε με πειστικό και πιεστικό τρόπο να περιορίσει αυτά που ξοδεύει: εκεί πάνε οι φόροι μας. Το έτσι κι αλλιώς δίκαιο αίτημα «όχι άλλοι φόροι» γίνεται ακλόνητο μόνο αν βροντοφωνάξουμε «κλείστε επιτέλους μια άχρηστη Υπηρεσία!».

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 19 Ιανουαρίου 2014