Η Κυβέρνηση δηλώνει ότι επιθυμεί να καταπολεμήσει τη φτώχεια, με ένα νομοσχέδιο (τι άλλο;), το οποίο θα δημιουργεί «δίχτυ ασφαλείας». Έχω ισχυρές ενστάσεις για το εάν μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο, κυρίως διότι το Κράτος συνηθίζει να δημιουργεί προβλήματα και κατόπιν να καταπιάνεται με το πώς θα τα λύσει. Η γραφειοκρατία είναι εξαιρετική σε ένα πράγμα: να διευρύνει τα όρια των αρμοδιοτήτων της, ώστε να διαιωνίζεται ο ρόλος της.
Θυμηθείτε την κλασική περίπτωση, το πετρέλαιο θέρμανσης: το κράτος αύξησε πολύ τον φόρο του πετρελαίου κίνησης και δημιουργήθηκε μεγάλη διαφορά τιμής από το πετρέλαιο θέρμανσης, με αποτέλεσμα να γίνει πολύ προσοδοφόρο το λαθρεμπόριο. Όταν αυτό διαδόθηκε, το κράτος χρειάστηκε υπαλλήλους για να ελέγχουν το ποιος βάζει τι είδους πετρέλαιο. Όταν απέτυχε και αυτό, αύξησε το φόρο και στο πετρέλαιο θέρμανσης, με αποτέλεσμα να πέσει κατακόρυφα η κατανάλωσή του. Και αφού πνιγήκαμε στην αιθαλομίχλη από τα τζάκια, έστησε μηχανισμό επιδότησης του πετρελαίου που το ίδιο υπερφορολόγησε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη φτώχεια. Το κράτος επέλεξε να λύσει το πρόβλημα της χρεωκοπίας του όχι από την πλευρά των εξόδων του, αλλά από την πλευρά των εσόδων, υπερφορολογώντας τα πάντα. Τώρα που δημιούργησε στρατιές νεόπτωχων, έρχεται να εφεύρει «δίχτυ ασφαλείας». Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο λαός: «Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 30 Μαρτίου 2014
Κωστής Λυμπουρίδης 